Het Volk God's, van Armen en Rijken

234

De Zandstraat-toren klingelde speelsch-dralend, toch toegezweefd en luchtig, een half uur en dook terzijde van de Sint Anthoniessluis ten halve óp uit een zigzag en wirwar van hooge en lage, gesmoord-scharlaken en leigrijze daken. Ook hier vrat rottend, in het wintergrauw, de oude achterkant van Joden Houttuinenhuizen voort.

Zakken-pakhuizen grepen heel den Houtcoopers-burgwal saam tot een kazerne met blauwzuur-giftintige luiken. De ״Kleine Moor" en de ״Groote Moor" over-heerschten barrevoets.

Tegenover den Houtcoopersburgwal sneed dwars de smal-opgehoogde Anthoniessluis een blokbrug-front den krommen Zwanenburgwal in, met zijn bleekgele windassen, als stram speelgoed voor volwassenen. Booten zoefden en toeterden er doorheen en van de Snoekjesgracht bonkerde dreunend lawaai van vrachtauto's voor pakhuizen; klonk heesch gekrijt en gehamer van hijschende laders en lossers.

Op de Houtcoopersburgwal, aan den hoek van de Oudeschans, stonden bij een corpulente kraan, in maaiers-blauwe kielen, eerste en derde kraanman van de Gemeentelijke Vuilverbranding. Jaap kende den derden kraanman Jonkers heel goed. Een stoere sportsman uit de Jordaan; géén drekmensch! Kerel met oolijk-blij gelaat. Hij vroeg Jaap naar... mooie pijpies...

— En-óf... omrede je geen rooschjet bint... Hier, deurroker, afroker, meeroker, bruinroker... Geregeld voor minder as niks!...

Dat was pronken en praten met negotie.

Maar de derde kraanman moest slechts een gekloft pennetjespijpje, zonder beletselen.

Dennie sprong bij.

— Hier Jaap... in die onderste doos, bij de werp-nette... Trek ze an ze lurf!

De kar kraakte en al wat er op stond waggelde onder Jaap's omwoelende handen mee.

Joden en Christen spraken broederlijk-hartelijk met elkaar. Alles woelde en werkte mee. Even spotte vinnig de derde kraanman, maar Jaap, in postuur, weerde

Rooschje of Rooschjet: Jodenvijand. — Gekloft: aardig. — Pennetjespijpje; cigaretten-pijpje.