Het Volk God's, van Armen en Rijken

202

greep een kruimelende broodhomp bij het bakje koffie, slobberde gretig en sprak vol vertier, tusschen hijgendgenomen nappen in.

Rimpelgeel moedertje verontschuldigde haar snurkend kroost bij Jaap...

— Sjloofe nog allegaar, Jaap... Niks omhande... Wat motte ze op?... Alleenig Jookef is na de mart...

Jaap's vaalbleek gezicht vertrok luimig...

— Kanne zullie mit me broer Bram en mit me vader de weg uitgaan, overgenoegelijk!... Die doene óók niks voor de kos as gape mit hilles-geduld!...

Zenuwachtig sperde moedertje Goudswaard de verwonderde casuaris-oogen open en sloot ze weer tril-lend-traag dicht. Haar stem zonk klagelijk en zuchtend in, terwijl de uitgemergelde armpjes en handjes in wee-gebaar bewogen.

— Geen zent verdienste... Wat 'n tijdh... wat 'n merchel!... God ferhoede... ik had me Dennie niet!...

Plots klonk een ijselijk-rauw gekrijsch onder den vloer. Jaap schrok en sprong op.

— Brand, onder de petrolieloods?...

Dennie streek de vingers door de blonde kuif en stelde hem gerust.

— Niks hoor... hier onder, driehoog-achter... die mesjoggene Pottegies, die sjalksnar van Nabarre, die halfblinde... nou ranselt-ie ze jonges de koffer uit... die hourik,... die hondeslager!... Motte school... wille nie!......

Beneden stond Jaap's kar ongerept. Kon hij hier, in de Lange Houtstraat, best wagen. Hij duwde; Dennie stapte er naast. Dan hij er naast, met zang, en Dennie duwen. Jaap Hereira hield veel van zorgeloozen Dennie, al schold Moos, die ijzeren Hein, in kinnesinne nog zoo giftig op de beheime. Dennie was een kloeke, vroolijke, toch uitgeslepen kerel, erg zuinig, die nooit zeurde en op woorden kauwde, en nooit kwaadsappig roddelde als Sem Bullebak. Dennie dacht: Jaap is méér dan een broer. Vroeger, als jongetjes, droegen ze alle twee roode gordeltjes; hadden ze altijd met dezelfde meisjes gevreeje of ze elkaar

Sjloofe: slapen. — Hilles: naar Hillel. — Merchel: ongeluk, — Sjalksnar: hansworst. — Hourik: meedoogenlooze, — Kinnesinne: afgunst. — Beheime: botterik.