Het Volk God's, van Armen en Rijken

183

neden haar den betooverenden Arno zag stroomen langs de oevers, tót het verschiet. Ook toen hoorde ze, in geruisch en geritsel, ontwaarde ze in bloesem en zon, alleen muziek en glans van Ariosto's woord en ver-, beeldingen. Als heel jong getrouwde vrouw van tweeentwintig jaar, omringde ze zich nog met Ludovico Ariosto's zangvisioenen en hunkerde zij naar de gestalte en den reliquieën-gordel van Lippa de Bologna. Ach, ze kende van kunst en huichelwereld zoo weinig, zoo niets. Want in bijna vierentwintig jaar had ze Ariosto niet meer gelezen... Toén, de felle, nijpende werkelijkheid in haar sprong, die al haar zoete, laffe,

maar bekoorlijke meisjesdroomen vaneenreet...... Ze

mocht zélve niets willen. Toch walgde ze van al dat vertoon, dat koortsachtige geldverdienen; van al dat helle geflonker, al dien rijkdom en al dat mondaine gewauwel en gekakel. Ze besefte... haar schamele jeugd verkwijnde, al zag zij er zelve nóg zoo jong uit. Ze greep, naast Henri, naast al de lieve, met geschenken — bonbon's en bloemen —■ dankbaar gul-rondsmakkende Amerikanen en Franschen, in het ijle! Henri, in zijn onweerstaanbare gentleman-charme, in zijn napoleontische energie-ontwikkeling, merkte niets van haar innerlijken strijd, haar versmoord smachten, dat haar zelve soms een angstig-verborgen doodsverlangen toescheen. Haar man bleef vol teedere oplettendheid en tooide de Hoogwelgeboren vrouwe met il bloemrijker praedicaten. Maar nij zélf gloeide óp als ten telkens ontstoken, maar ook telkens hernieuwde batterij. Henri kende alleen volle zelfgeladenheid. Met zacht-ironischen humor en raadgevingen, streek Rozenheim haar ,,taak" glad, wanneer hij een enkelen keer Esther op de slaapkamer hoorde zuchten. Zij praatte weer in weeken deemoed, en hij praatte weer...

Toch had Esther, als Uriël, een stil, afgetrokken karakter dat eerst bij eigen mijmering rust vond. Zoo moest, moést zij voort, daemonisch voort, altijd naast en onder anderen; vreemden en onbekenden verwelkomen. O, Esther klaagde eigenlijk nóg niet en zij hield veel, innig-veel van haar man, van haar dochters