Het Volk God's, van Armen en Rijken

170

wemelend-drukke huis, zooals zij er, zonder zenuwachtigheid, zonder ontzind drillen of hoogdoenerig bevelen, innerlijk geheel zelfstandig, alles kalm regelde en organiseerde, tot ontvangst van voorname handelsgasten uit Frankrijk en Amerika. Een vermoeiende en uitputtende taak, wijl Henri Rozenheim dikwijls meerdere vreemdelingen, op het onverwachts overgekomen kooplieden, van kantoor te eten meebracht.

Enkele uren daags zonderde Esther zich in haar eigen kamer af; was ze alléén te spreken voor de kinderen.

Haar luimzieke dochters, — dié kenden dollere genoegens, Freudiaansche droomsymboliek en scalp-dansen, — en zoon Leo, — dié hield niet van watercorso's in een boudoir, — maakten van dit voorrecht schaars gebruik. Uriël, de droomerige sukkel, altijd. Die kwam minstens één keer per dag zijn moeder gezelschap houden, wanneer zij alleen, in haar eigen vertrek ontving. Dan, teruggezonken, ontspande zich haar mooi gezicht van alle dwangplichten en kreeg haar stem nog diepere, teederder warmte. Even suisde er vreemde stilte haar ooren in; stond ze buiten het gewirwar der hoffelijke vragen.

Hoorde Uriël broer Leo, op zijn ״kast" boven, overluid zingen:

avec tes grands yeux clairs veux-tu me faire rire?... dan fronste hij zijn wenkbrauwen, mompelde: misère,... en ontglipte het gerucht. Terug keerde Uriël weer, ais Mr. Rozenheim vertrokken was, met al zijn have-loozen rimram en branie.

Esther dwong Uriël nimmer tot spreken noch tot intieme mededeelzaamheid. Hij begon uit zichzelf en zij luisterde altijd zoo heerlijk-oprecht en met zooveel innemende gedulds-overgave, dat hij er vaak door verbijsterd werd. Hij keek schuw naar den roodachtigen vuurglimp in haar oogen. Maar Uriël had weinig re zeggen. Hij behoefde niet te spreken om haar te gelieven. Timide staarde hij dan naar het teer-grijze trijpen behang van zijn moeder's rijk-rustige kamer. Stokte het gesprek, dan hoorden ze beiden het loome,