Het Volk God's, van Armen en Rijken

167

en zelfbehagelijk accent. In hartelijke en overmoedige buien, bevochtigde hij zijn distinctie met gulle vertrouwelijkheid en zwenkte deze óm naar het joviale; charmeerde en betooverde hij weerspannigste vijanden of tegenstanders met zijn heerlijke, lenige, klankvolle stem en zijn eenigszins theatrale gebaren. Wanneer hij dat begeerde, geleek Henri Rozenheim bijna zoo jeugdig als zijn kinderen. Zijn hoffelijkheid en bemin-lijke aandacht vooral, troffen het hart, zelfs van bitse vrouwen. Ook Henri werd soms dwaas gekweld door een Donquichottisch gevoel: de eer zijner dame boven alles. Toch was Henri buiten zijn hoof sehe romantiek, geniaal zakenman en een wonderlijk-nuchtere reken-kop. In wiskunde bleek hij nü nog sterker dan al zijn kinderen. En ook geschiedenis, oude en nieuwe, verslond hij, vooral Toodsche historie. Maar Uriël had geen dringende benoefte aan verwende zusters, aanver-nufts-rijken broer noch aan vader Henri's hoofsche leefdriftigheid of stoute verstandelijkheid. Althans voor eigen, dieperen inkeer voelde hij zich geen biechtkind van het straatpubliek.

De Rozenheims stonden allemaal, vaak heel knorrig, op zichzelf, al hadden zij drukken omgang met anderen. Alleen op Zaterdagavond kwam de heele familie saam; ontstond er een wemeling van zwagers, schoonzusters, neven, nichten. Ook bij verjaardagen, feestvieringen en bijzondere gelegenheden. Dan illumineerden de Rozenheims eikaars eigenschappen heel bescheiden; boden zij hand en tand aan onderlinge oneenigheid.

Uriël zonderde zijn moeder, in stil-vereerende en heimelijk-koesterende gedachten, van het gansche weelderige gezin af. Hij hoorde haar in een murmelende verte. Dit vond hij wel een beetje vreemd, maar altijd en onwillekeurig geschiedde dit zoo. Toch niet omdat zijn moeder Esther ook als vrouw, geheel op zichzelve stond en deed alsof zij slechts voor anderen leefde. Zijn moeder, een brunette, was een Spaansche schoonheid. Dan zag hij haar als Maria Stuart, dän weer geleek zij, zonder donsachtige verzoetelijking, bij kieschen avondtooi, een Murillo-madonna. Ze bleef