Het Volk God's, van Armen en Rijken

10

Weduwnaar was Josua Hereira, al ruim éénentwintig jaar, en nooit had hij meer naar een andere vrouw omgekeken. Zijn Judith was hem alles geweest in het moeilijke leven. Dat wist zijn zustertje Truddie Hereira uit de Moddermolensteeg het best!

-— Schrooner vrouw heb 'r nooit bestaan...... zei

Josua altijd zuchtend, met bijna bovenmenschelijken eerbied, tot een ieder die haar niet gekend had.

Rebecca was zijn gebenschte jongste. Zij beploe-terde de rumoerige werf met verbluffende zelfbe-heersching. Zijn jongens leken baldadige rekels, die hem schrik na schrik het lijf opjoegen met hun wilde, woeste vloekerijen, hun goddelooze drift-uitvallen en twistbuien; rijp voor het rasphuis. In alles werd Josua door zijn knapen verdrongen. Drie er van, behandelden hem ruw, als een zachtzinnigen suffer, een mallen, vromen droomer. Compleet een oorlogskorvet, een bende bij mekaar! Oproerige Absaloms, met eelt-handen zoo zwaar als pokhout en booze oogen, dadelijk klaar iemand's gezicht te betimmeren. Hier was het nou eens niet: dat alles muisde wat van katten kwam.

Alleen Rebecca was stil, heel stil. En toch zijn troost. In alles bleef ze hém heugenis aan Judith. Ook Rebecca hield van de trillende tonen uit het kerkorgel... Overigens een vreemd, ondoorgrondelijk kind,

voor een ieder. Ze gaf niemand klandizie...... De

rechte soort! Ze bleef, in haar Joodsche mooiheid, schuw tegenover alle jongens. Kruidenier noch bakker waagde haar met dubbelzinnig schertswoord te naderen. Rebecca keek ontsteld of lief-ernstig onder het gure geweld van de vier broers; brute meïochem-mannen. Zij was opgegroeid en als klein meisje door hen, gelijk een versmeten, halfgebroken en weer bij-gekramde pop, behandeld.

II.

Josua, in zijn kapotgezeten, rieten leunstoel zuchtte. Telkens verschoof hij zijn wijnrood keppeltje van de

Gebenschte: gezegende. — Melochem-mannen: zwoegers. — Keppeltje: kalotje.