Het Volk God's, van Armen en Rijken

107

den den dikbuikigen Lewie. Want kastelein Spreeuw was sterk als een hengst en kreeg, eenmaal kwaad-gesard, een aderen-prop in de anders zoo goedige hangwangen... Als dié ijzerbreker, die ribbemoos, — die paarsblauw kon opzwellen van drift, — een kerel zijn café uitgooide, stond zoo een slachtoffer eerst den volgenden dag, of heelemaal niet meer op. Dan werd Lewie erna zoo stil als een waterput.

Sem en Moos Hereira, op vuil-steenen door-rookertjes smakkend, kwamen in de hel-verlichte ״Episcopaal" een warme lik halen. Ze tracteerden Nathan Geelbliek vlot van de hand. Hij was weer zoo misselijk van de schele hoofdpijn. Onherkenbaar stond de bloemenventer, in zijn fladder-lappen en lompen.

— Me vrouw pas effe op me kar,... hikte hij, met zijn knuist tegen den pijnlijken kop gekneld.

Als een wip hinkte Nathan op en neer.

Flip van den groentenstal in de Vlooienburgersteeg, die de drinkzwoelte van het café'tje gulzig inzoog, mocht toekijken. Een straal pruimsap vlak voor hun voeten, was zijn minachtend antwoord.

— Nöjanönee... é kunsjstuk!... Gebrek zal je 'r an hebbel... stotterde Sem gebluft.

Naar een tramconducteur viel Sem, half-veront-schuldigend uit:

— Me drinke 'n keilertje, altoos vóór 't ete...

— Enne jullie éte de hééle dag!... klonk rap het antwoord.

Raak. Bullebak gierde, rekte zich óp en trok zijn broekriem in.

Morsige marktventers in kielen, met manden geslachte kippen vol klonterend-geronnen bloed, honkten aan tafeltjes bijeen, en mannen met vunsriekende balen goed op de schouders, waaraan een muf-kamferachtige geur ontsnapte, slurpten drank en bier en krijschten soms oorverdoovend tegen elkaar in.

Een opwindend verhaal klonk. Ze hadden Van Stien, den poelier, verbaliseerd. Die boef had Purmer-endsche kippen, verrot-tot-in-de-lever, uit de ijskast verkocht. Ze waren zóó op de belt gesmakt door den