Kunstenaarsleven, eerste deel

9¹

snauwde de man achter 't opengeknipt luikje, dat ie met al dat verwarde gezanik niets te maken had en hoe hij eigenlijk de onbeschaamdheid bezat om hèm juist op te bellen. Verschrikt stamelde Maurice, klein en nietig opstarend achter de deur, iets naar den langen kerel terug, maar heftiger bralde de man verontwaardigings-woorden uit over Maurice's onbeschaamd bellen en z'n heele huis in rep en roer brengen. Van Maurice's verhaal noemde ie, droog en nijdig, 't meeste larie en zenuwachtige drukte van 'n mannetje, wiens vrouw voor 't eerst beviel. Hij moest maar ophoepelen en elders troost zoeken. — Maurice, eerst verstomd, wist niet zoo gauw wat te antwoorden op zoo'n smerige ontvangst. Den dokter zag ie alweer 't luikje dichtknippen. En plotseling viel hem in, dat ie nog 't briefje van zijn arts in den zak had, waarin, zooals ie meende, om dringende hulp gevraagd werd. Weer tot bezinning, klopte ie eerst bedeesd, toen al hamerender en gejaagder op 't deurruitje, narschreeuwend, dat ie 'n briefje van den dokter bij zich had en dat z'n vrouw werkelijk in levensgevaar verkeerde. — Z'n stem, wild en smeekend, werd toch niet dreigend: Maurice was wel geschrikt en gebluft van de uitvallen van den bullebak, maar hij voelde zelf schuld en alles zou ie aan beleediging en afstraffing dulden, als de man maar meeging naar zijn Louise; dan was hem elk venijn-woord minder zwaar dan 'n vliegenvracht. Door 't even schuw geopend deurraampje wrong ie met spitsige vingers 't briefje van den dokter en nu zag ie in wrevel den man zich bijlichten, de krabbelwoordjes lezend. — Toen, ineens barstte nieuwe woede uit. Daar stond met geen syllabe gerept van levensgevaar en nergens zag ie z'n naam staan. Wie zei 'm, dat dit kattebelletje voor hem bestemd was ? Hij had 't wel gedacht dat 't kouë drukte zou zijn en smoesies, en norsch schreeuwde ie, dat ie beslist niet meeging. — Snel nu knipte 't luikje dicht weer en draaide de lange man z'n gezicht de gang in, den lichtgloed van de lamp voor zich uit-vurend. —

Maurice's schrik, woede en angst grepen inéén tot 'n gehuil zóó smartelijk, dat Frans naar hem toeliep en wou tot be-