Kunstenaarsleven, eerste deel

go

Geen van tweeën vonden ze wat. Maurice vloekte van woede, dat de maan telkens achter duister wolkgestapel wegschool. Alles was tégen hem. Hij voelde zich sterven van angst. Hij begreep, dat iedere minuut langer zoeken dan noodig was, Louise's dood kon zijn. De jaagstem van haar dokter klonk hem nog in d' oor en en z'n eigen angstgeroep, dat ie niet vond, wat dadelijk gevonden moest worden, rauwde van wanhoop. Geen agent, geen sterveling, die voorbijkwam om te vragen. In razernij half liep ie te lezen, stoep op, stoep af, dan hier, dan daar. — O ! hij wou wel zich tot kalmte dwingen, maar 't bonkte zoo in 'm. — Eindelijk, 'n paar huizen van 'm af, verklonk van 'n hoogen stoep 'n krijsch van Frans. Hij had hem !.. daar stond 't in 't halfduister van 'n lantaarnvlam ׳ Dr. Lange-waal, arts. — Maurice holde er heen. Hij beefde en in 'n geweldigen zenuwruk haalde ie de bel over. Zwaar gegalm dreunde nä in de nachtstille gang en 't geluid zangsuisde z'n ooren in, als van 'n hevigen gongslag. — Hij hoorde geen gestommel van ontwakende menschen. Er werd niet opengedaan. Maurice durfde niet dadelijk weer aanschellen, maar eer hij 't zelf goed wist, had z'n hand alweer den belknop gegrepen en overgehaald. — Ruk-ring !.. .. daar gong-galmde 't weer, als 'n hevig alarm, zóó zwaar, dat hij er zelf van schrok en op den stoep inéén-krampte. Na 'n minuut wachtens, in zóó tergend ongeduld, dat ie 't wel uitgillen wou, zag ie, van beneden uit, 'n licht aangloeien, dat verzweefde in de diepe gang ; toen zag ie 'n schaduw opgroeien naar de deur, en eindelijk 'n hel-verlichten, slaperigen mannekop, die, achter 'n opengeknipt luikje en ijzer-ornamentje, norsch vroeg wat ie wou en of ie heelemaal stapel was, 't heele huis in rep en roer te brengen met z'n on-behouën geschel. —

Maurice, beklemd 't deurluikje inkijkend, verontschuldigde zich zoo goed en zoo kwaad als 't ging, erkende z'n lomp gedrag en begon toen gejaagd en wild te vertellen, waarvoor ie den dokter kwam roepen. Aan z'n stem kon iedereen dadelijk de hevige agitatie merken, maar Dr. Langewaal was woedend uit den slaap gestoord te zijn, en vóór Maurice nog uitgesproken had,