Kunstenaarsleven, eerste deel

«9

dadelijk, dadelijk verloste uit die woelende, onkiesche en pijnigende handen.

Maurice sidderde onder zijn obsessies en angstvisioenen. Z'n adem hokte en half-schreiend vroeg ie den dokter om 'n briefje, 'n dringend briefje vooral.. .. dat ie dadelijk kon toonen, als de helper soms niet met hem mee wou. Wat woorden, gejaagd, krabbelde Wiegering op 'n recept-papier.

Maurice wist nauwelijks, waar 'n dokter op de Weesperzijde woonde. Er was wel stellig daar een, maar 'n aanduiding moest ie nog hebben.

Aaltje kwam uit de kraamkamer gejaagd naar hem toe, probeerde hem uit te leggen, waar hij wezen moest.

Maar hij vertrouwde zich niet alleen. Frans moest mee, om te helpen zoeken. Eerst wou ie Ko Hoenders wekken, maar hij durfde niet, nu Aal zelf 't niet aanbood. Frans deed 'n chagrijnigen uitval en vroeg, of Maurice niet wist, dat ie op bloote voeten liep. — 't Kon 'm niet schelen!. Zoo, in den nacht, zou niemand z'n gehavende plunje zien en dan moest ie maar de laarzen van Marie aantrekken. Zacht riep ie de Friesche meid even weg, en dadelijk gaf ze d'r schoenen, die Frans, vol wrevel, nog warm en met hevige moeite zich in knel en spanning aan de voeten wrong.

't Sloeg twee uur van een toren. —

Maurice rilde op straat. Frans stapte naast 'm, wat mankig in 't heet geknel der vrouw-laarzen, sprak geen woord. Op de Weesper-zij, waar Aaltje 'm zoo wat uitgelegd had, dat de dokter woonde, hielden ze halt en zochten. Maurice knielde, bukte of kroop tegen deuren en steenen om te zien, vloekte en zuchtte als 't verre lantaarngeflakker slechts vaag aanlichtte op bordjes en dwarsposten. Telkens riep ie angstig naar Frans, of die al wat vond, en maande gejaagd, toch vooral goed te lezen. —

Z'n zwager duwde vinniger zich de lorgnet op den neus, stamelde namen en zag zoo gebrekkig, dat ie meevloekte en opkroop en zich 't lijf schurend verwrong, om al maar beter te zien, vooral op hooge stoepen. —