Kunstenaarsleven, eerste deel

88

Zóó koud verrilde 't langs z'n rug, dat ie zich zelf betastte. Wekken ? wekken ? moest ie wekken ? Buren ? wat buren, waar buren 1.... was er hulp noodig ?.. .. En z'n visite dan ?.. z'n visite ?.. .. o, nee.... die was al lang weg.... z'n broer Arnold ook ?.. .. Wat zei ie eigenlijk ? — Werd ie gek, al heelemaal gek ?.. ..

Aal Hoenders, gewekt door 't plotselinge gegil, was weer opgestormd, in 'r nachtpon.

Maurice merkte 't niet en ze kon geen woord uit 'm krijgen. Ze zag 'm van z'n stoel opwaggelen en doodsbleek vöor de planktafel blijven staan. Vaal duisterde dl triestiger 't kwijnende lampjeslicht in 't vertrek. — De baker had 't willen vullen, maar er was geen druppel petroleum meer in huis. — Aaltje, koud en rillig van slaap, nam 't mee en vulde 't in haar keukentje.

In 't stikdonker stond Maurice nu tegen den muur en de dokter hoorde ie uit de alkoof vragen naar nog 'n kalme hulp. Nu schoot ie in 't duister naar de gang, en riep Aal, die juist kwam opdrentelen met 't aangestoken lampje in d'r hand. —

Na 'n half uur, waarin ie geen gekerm meer hoorde, kwam de dokter weer op hem af. Maurice kon 'm bijna niet te woord staan van hevig gebeef en ontroering. Hij zag wel, dat 't gevaar groot was, en de dokter zélf ook veel van z'n kalmte verloren had. — Gejaagd sprak ie tot Maurice, dat ie 'n kollega moest halen, die dadelijk zou mee komen, dadelijk.

Maurice staarde den dokter in 't angstig-verwrongen gezicht. Hij hoorde alles wel, maar toch voelde ie zich ze" f onbeweegbaar-zwaar en ellendig. Toen, na 'n minuut, bonkte de schrik weer hartslag op hartslag in hem öp, de schrik, dat ie daar tijd liet voorbijgaan. Hij kon 't wel uitsnikken, uitgillen om z'n stomheid. — Nu was er geen gedachte meer in hem aan zelfmoord. Wat ie alleen hoorde, was 't gekerm nu en dan van Louise en wat ie zag, waren haar stervende oogen, groot-open naar hèm gericht, en daarin dat koortsige gegloei en een stomme vraag, waarom zij zoo moest martelen, waarom hij haar niet