Kunstenaarsleven, eerste deel

8₇

Maurice, die stil-gelukkig in z'n voorkamertje zat te soezen op z'n manke crapaud, z'n beenen tegen den bedrand, half in sluimer van ontspannende vermoeienis en opwinding, keek nog, maar met loome oogen, in 't geel-duisterend geschemer van het lampje, dat zakte en stonk. Een fijn her inner ingsspel verroerde iets zaligs van z'n eerste ontmoeting met Louise. — Plots ving ie gerucht op van het onrustig geschuif in de kraamkamer en hoorde ie 't bange geroep van den dokter naar Marie, die in 't keukentje wat warrelde. — Ook de baker liep weer gejaagd heen en weer door de alkoof, haar handen de zij inge-kneld en 't rimpelig gezicht geheimzinnig in onrust verplooid.

Maurice voelde 'n bonkstoot, pal op z'n hart, en 'n klopping naar de keel die hem deed opspringen. — Wat nou, wat nou, bangde 't in 'm. — Godskristus — begon daar 't gekerm weer ?

Met één slag lei al z'n vreugde gesmoord in z'n hart. Hij hoorde maar half. Hoe woest van uitzinnige smart, begreep ie, dat 't met Louise moest afloopen. — Wat, waarvoor, rumoerde 't in hem, had die kerel hem dan toch bedrogen ? Godskristus, Louise ! Louise ! moest ze nou toch van 'm af! En ze had toch pas voor 'n uurtje nog zoo goddelijk-vredig gekeken, zoo stil-zalig, met dat licht-van-geluk in haar koortsige oogen. 't Snikte, scheurde en schreide in 'm, woest, dol, razend.

En de angst, nu naakt en fel vóór hem, dat ze 't nooit zou, nooit kon uithouen. De dokter noemde 't straks nog 'n wonder, dat ze't er doorgehaald had. O ! o ! hoe de vreugde nu in hem weggesmoord was; z'n zonnige illusie, z'n dolle, heerlijke jubel, dat Louise weer zou opleven en zonder pijn zou zijn. — Z'n smart vernielde zóó hevig z'n bewustzijn, dat ie energieloos op 'n stoel ineen zakte, waggelend en duizelig en alle kracht uit z'n lijf voelde wegvloeien. — De wanhoop in z'n ziel begon stelpeloos te bloeden, de wanhoop en de angst, de vreeselijke, naakte angst, dat nu de dood vlak bij Louise was, vlak bij, en dat z'n lieveling niet meer ontkomen kon. In alles voelde ie haar sterven nabij, hij hoorde 't in de beklemde en gejaagde stem van den dokter; hij ving 't in ieder gerucht op en nu werd haar gegil zóó rauw van loeiing.