Kunstenaarsleven, eerste deel

86

kon ie zich niet langer bedwingen. Zacht, maar hartstochtelijk toch stapte ie op haar af en zoende Louise éven 't koortsige mondje dicht. Niets kon ie zeggen, niets, maar al z'n teederheid verinnigde hij in z'n kus. —

Hij zag even in de groote, bloeiende oogen 'n koortsige hitte, 'n opglanzing die hem bang maakte. — Toen sloeg Louise haar oogen neer, maar staarde dadelijk weer naar hem op, en plots zag ie de schoonheid van die neergeslagen leden en wimpers en 't wondre blik-op-slaan daarna, dat hem bij hun eerste ontmoeting al zoo hevig ontroerd had.

Nu was ze moedertje, moedertje, en haar bijgeloof leek versterkt, want 'n zoon zou 't zijn, en 'n zoon was 't. — Zacht sloop ie weer weg. Hij voelde niets meer van z'n armoe, z'n zorgen, 't Juichte nu alleen in 'm, dat ze 't er doorgehaald had.

Even daarna kwam de dokter ook sluip,rzacht uit de kraamkamer, sprak hij Maurice weer aan over Louise zei dat hij haar niet sterk genoeg voeden kon !

Het vrouwtje had verschrikkelijk geleden, en hij moest zelf ook gaan rusten, zei hij doodop. — O ! wat had ze zich knap gehouden, z'n vrouwtje, die drie dagen lang. Hij had nog zelden zooveel wilskracht in zoo'n tenger mensch zien leven.

Elk goed woord over Louise deed hem groeien van trots en geluk» Z'n lief, heerlijk vrouwtje, o, als ze weer beter was, hoe zou ie 'r vertroetelen, wat zouen ze veel samen zijn.

De dokter sprak nog wat, maar hij luisterde alleen naar zijn eigen ziels-zang. Wel hoorde Maurice vaag, dat de dokter, eerlijk gezegd, gedacht had, dat 't om de moeder of om 't kind ging tenslotte. — Marie kwam aansluipen met 't kleintje. Hij vond 't een leelijk, rood ouemannetjes-snoetje hebben, de trekjes groeverig verplooid en vlasserig-behaard 't weeke kopje. Nee, hij moest eerlijk bekennen, dat ie nog geen zier voelde voor dat kind. Hij had zich iets heel vaderlijk-gevoelerigs ingedacht, maar er was niets bizonders in hem voor dat krijschende wurmpje.

En toch wist ie dol veel van kinderen te houden. Hij zou er maar niet over tobben. Misschien wrokte er nog iets in hem tegen 't schepseltje, omdat 't Louise zoo lang gemarteld had.