Kunstenaarsleven, eerste deel

8₄

z'n armzalig springidee ! Wat 'n mensch in angst toch voor dolheid uitkoortsen kon! Hij ging op 't voetbreed balkon-grondje staan, z'n knieën gekneld tusschen de pilaartjes van 't steenen hekwerk. O, 't koelde zoo heerlijk op z'n gloeioogen, op z'n beefhanden. En als 'n duistere diepte stroomde daar de Amstel, 't water middenin telkens na wolkuitzeiling over-sprankeld van maanvurig geflonker. — 'n Zomerboot ging voorbij. Fijn, in de lucht zwevend, hing 'n rood seinlichtje als 'n brandende wijnvlam in 't verdoezelde mastwerk, en bij 't stuur, in de laagte, gloeide nog 'n groen roerlampje, als 'n tooverster glijend over 't water. Tusschen de met maanglans over sprankelde plek, duisterde de boot en kronkelend sloeg de reflex van 't stuurlicht een slang in het uitklotsende water, meegesleept in 't schuimende zog en in wondergroene gloeiingen afkrinkelend dwars door het licht-bleek golfgekabbcl. —

Weg was de boot. — Hij zou ook maar weer naar binnen gaan. Hoor, hoe 't zong in z'n ziel. Mocht hij toch maar eens éven Louise zien. —

Weer kwam de dokter uit de alkoof naar hem toe en zei 'm goedig, dat 't zwaarste werk achter den rug was.

Als de nageboorte nu maar fluks kwam, dan was binnen 'n half uurtje z'n taak afgedaan. En dan moest hij ook wel gaan rusten. Mauiice zag den dokter hijgen van vermoeienis en hitte en hij kon wel huilen, dat ie hem niets verkoelends wist aan te bieden. Hij stamelde wat verlegen terug, zei den dokter, dat ie tot z'n spijt niets in huis had en brak af, toen ie zag, dat de man daarvan niets hooren wilde. —

Dolf en Dorus waren dadelijk de voorkamer ingehold, toen ze hadden afgeloerd, dat de visite was weggegaan. Ze waren blij, even uit hun vervloekten zolderhoek te kunnen vluchten. Ze liepen op bloote voeten en door de gaten in hun boven-en ondergoed heen blankte hun bloote lijf. —

Zelfs Frans, in z'n smerig, groen jasje, óók op naakte voeten, leek 'n beetje vreugd in z'n glazerige en kippige oogen mee te dragen. Maurice sprak vriendelijk met hen. Hij voelde geen wrok, geen afschuw meer. —