Kunstenaarsleven, eerste deel

■3

de moeder, trok Ko met 'n woesten ruk terug, dat ie over de kachelplaat struikelde.

— Verroest amise! Siene hou je stok vast.. wie doet je wat ?

.— Kom geef dat dier nou maar hier kerel, je moeder sterft

van benauwdigheid, zie-je dat dan niet ? Kom, leg 't maar weer in z'n bakje.

Ko bromde wat verstoord, z'n naderig-geschonden pokdalig gezicht, waarin de putjes gaterig schemerden als in 'n verstopte zeef, bejeukend. —

— Kijk.... kijk.... as je nou mit 't beest heelemaal na de deur gaat.... heelemaal achter de kachel....

— Achter de kachel, soo, soo, herhaalde ironiseerend leukjes Ko, die al verder wegschoof, 't beestje meewiegelend op z'n hand. —

— Dan,.... dan, haperde weduwe Hoenders gejaagd en angstig, dan sal ik.... Wacht.... sien.... waar.... m'n bril leit.... sie je.... en dan sal ik.... ikke.... sal ikke van heel uit de verte.... sie je.... sie je.... dat is 'n saak, die seker is.... kijke.... wa f'r beest 't nou eigentlijk is....

Verhaspelend nog wat heesche schrikwoorden, grabbelde ze rónd haar heen op de tafel, op de vensterbank, als 'n blinde, zonder naar d'r handen te zien, geen oog af van haar zoon en z'n stekelbeest. — Ko lachte en joolde, tikte met vinnige slagjes 't beestje op z'n schommelend snoetje, en z'n moeder duwde zich zenuwachtig-snel den blind-gegrepen bril op den neus, onder 't opdoen vooruit al krij schend, dat ie geen stap mocht naderen, geen vin verroeren.

— Weg, weg, niet dichterbij ! zonder te zien, of Ko wel naar voren schoof. —

Ze wou haar afschuw verdringen, ze wóu zien, zien, omdat ze toch ook erg nieuwsgierig was. Ze worstelde met 'r angst. Haar hoofd schuw vooruitgestoken, de bril vlak op d'r oogen gedrukt, begon ze van uit de verte te monsteren met 'n hui-vertrek van afschuw en angst om den tandeloozen, scheeven ouderdomsmond.

D'r zoon, a's 'n klown, tikte 't nerveus-trillende dierke weer