Kunstenaarsleven, eerste deel

II

m'n moesie, m'n liefe moesie, lachte Ko ironiseerend.... 't is een doodnuchter, kaal beesie met 'n harretje van goud en hij heb beloofd m'n belasting te betale.... en 't is d'r 'n beesie, 'n schuinsmesj eerder die selfs mit geen vlieg hommeles maakt .... Soo ! Soo !

—־ Nou maar kerel, als je moeder d'r nou zoo bang van is, smak 't ding dan weer wèg, zei goeiig Maurice, blij, dat 't zoo'n onbeduidend redentje was, waarvoor moeder Hoenders 't huis bij elkaar geschreeuwd had. Maar Ko bleef staan wiegelen 't dierke op z'n groote bloedlooze handen en schuw keek Fleury naar de wegkrimpende angsthouding van de oude vrouw op d'r leunstoel in den hoek. Bévend hield ze d'r handen tegen 't gezicht gekneld, loerde ze telkens éven tusschen d'r krampig-verstuipte vingers naar iedere beweging van den joligen zoon, of dook haar hoofd heelemaal weg in d'r schoot, overhuiverd door al sterkeren afschuw.

Maar toch keek ze, weer en weer.

Dat voelde Ko half als 'n verzoening, 'n klein stapje deed-ie dichter naar z'n moeder, zoete woordjes van fijne streeling over haar afwerende angstgebaren heenstrooiend, doend, of z'n bleeke handen heengleden lings de stekels, als over flu-weelen stof.

Nog 'n stapje naderde ie, maar toen plots krijschte de oude vrouw weer in doodsangst.

— Weg, wég, niet dichterbij ! meneer Meries, meneer Meries ! trek die vent van me af, sleur 'em mee na bofe.... ik krijg 'n broerte van angst!

— Beroerte van angst ?.. .. Hei je nou ooit zoo'n schreeuw-mormel gesien as me moesie ?.. .. Dat seit t'r amise, dat se van beesies houdt.... God sal me 'n schaap geve ! Hei je nou ooit zoo'n merakel hoore blerre !.. .. Wat 'n suurkoolvat!.. .. Moesie, moesie ! Sie 't liefe beesie nou es in se bakkesie. 't Is d'r toch ook 'n loeresie, 'n poelepetanekie, 'n hartedief, 'n kok-kelidikie, 'n lappedepirikie.. .. Kom, penneprikker, laat d'r je lijfie ereis beefe ! Soo ! Soo ! maar geen slabek van kuresou !

Maurice kreeg al méér meelij met de dolle angstoogen van