Kunstenaarsleven, eerste deel

8o

Wacht, op 't balkonnetje, dat kleine, uitgeknelde balkonnetje, waar ie net, met z'n voeten bijeen gestut, staan kon. In de kamer liet ie de menschen maar kluiten, zacht gesmoord gonzen, en ouë gebeurtenissen verkonkelen. Hij zou nu lucht, koele nachtlucht inzuigen, tot ie niet meer kon. Dwars vóór hem, kabbel-deinde nog 'n brokje Amstel-water, dat van maan-vuur oversprankeld, vonkig schitterde.

Als ie dien vreeselijken jaagangst maar in zich kon stillen, dat 't allerergste met Louise gebeuren ging. Maar die bangheid viel niet te smoren, die kroop in hem óp en wurgde iedere gedachte aan goeien afloop. De angst zat dan buiten op,, dan binnen in z'n keel.

Al woester en grilliger koortsten z'n gedachten aan. Als hij even maar ging merken, aan 'n stem, 'n gebaar van de menschen in de kamer, dat ze er niet meer was, dan zou ie van het balkonnetje afspringen. — Er vocht iets in hem, dat hem tartte, dat hem bespotte en zei dat ie zoo iets tóch niet durfde, dat ie te laf was, te week. — Maar dat zou ie eens zien. Hevig, onwrikbaar leefde 't in 'm, zoo hevig, dat ie de diepte van z'n val in 't duister al mat., zonder rilling en duizel. — 't Was een besluit, zooals ie dacht, koel-ontzettend er ingekomen, levend in obsessie dat ie 't doen moést. Zonder Louise was er niets meer, niets. Dat was toch geen sentimenteel gewavel in hem. Weg dus, dadelijk weg, en zóó dadelijk, dat niemand 't verhinderen kon;

Z'n oogen schroeiden weg uit z'n gezicht ; er schokte een benauwings-trilling door z'n heele lijf. Hij proefde geen avondkoelte meer op z'n tong ; de lucht was ook hier heet en ellendig en zware wolken zag ie over de maan heenvaren. Dan brak 't zweet hem kil de beverige handen uit en dan weer voelde ie zich als in tiendubbel flanel ingebonden, zoo heet en brandend sidderde er koortsangst langs z'n lijf. Hij vervloekte z'n bestaan. En snikken kon ie, snikken, als ie zóó koel nu eraan dacht, dat daar 'n paar stappen van hem af, zijn intieme, lieve Louise misschien wel lag te sterven, misschien, zonder dat ze kon zeggen, hoe ze verlangde naar hem, zooals hij hevig ver-