Kunstenaarsleven, eerste deel

77

— 't Was d'r heul sielig.... enne.... mit onse Heeres hulp sou 't wel na s'n endje loope.. .. enne.. .. 'n mins wikt .... en onse liefe Heer beschikt.... enne.... as de vroed-meester d'r nou maar vast wist, of die keere kon.... enne.... of die s'n saakjes wel f'rstond....

O ! hij vloekte van binnen, hij stampvoette van ongeduld om hun babbeltjes en valsch gezeur.

In de alkoof hoorde hij al heviger gegil en gekerm losschieten. Hij had Louise wel willen opnemen en er tegen z'n hart drukken en haar zoenen, lang, lang, op 't heerlijk fijnsluitend mondje, de smarten uit 't lijf willen indrinken, zóó, dat zij niets meer voelde, niets meer. 't Leek hem 'n misdaad, dat hij zelf nu niet gespleten werd van krampen, dat ie daar machteloos stond, vol droefnis en ellende, maar toch zonder lijfelijken pijnkronkel.

Niemand mocht meer bij haar toegelaten.

Ook Diewertje was opgeloopen, bleek, en't verzwakte gezicht vol schrik. Maurice zag 't blonde kopje nauwelijks.

Na 'n paar uur kwam de dokter uit de kamer en riep hem in d'alkoof. Hij mocht niet langer verhelen, dat Louise's toestand zeer ernstig was. Als 't tegen den avond nog niet van zelf kwam, zou ie, hoe ook, 't kind moeten halen. Dan kon hij de natuur niet langer laten uitwerken. Ze had nu al hevige vermoeieniskoorts.

Of ie geen goeie hulp wist, vroeg de dokter. Met de baker wist ie niets aan te vangen. Dat mensch lette alleen in gulzige hongerigheid op afval-hapjes van de kraamvrouw en keek verder alleen naar de lucht.

Maurice besloot dadelijk Aaltje Hoenders te vragen, de vrouw van Ko-buur., waarmee hij al vriendschappelijk omging. Maar toen ie weer z'n voorkamertje instapte, zag ie onder de bezoeksters Marie Hallersma, 'n Friesche meid, die vroeger bij Louise gediend had en van wie altijd met groote sympathie gesproken werd. Ze had van Diewertje gehoord, hoe 't met de jonge mevrouw gesteld was en nou kwam ze dadelijk hierheen hollen. Maurice vroeg of zij helpen wou en onmiddellijk