Kunstenaarsleven, eerste deel

76

driester en gemeenzamer. — Er waren vrouwen bij, die Maurice nooit gezien had» wier naam ie niet eens kende. Allen propten zich öp in 't vunzige voorkamertje, waar zijn bed nog smoezelig en verwaarloosd slonsde. Er lag gretige nieuwsgierigheid in de listige, brutale oogen der buurmenschen die blij waren, dat ze wat te bekonkelen hadden, om er eis rustigjes te kunnen opnemen, nu de vrouw d'r toch niet was, wat er bij dien raren chinees met z'n lange haren eigenlijk wel stond en niet stond. Maurice kon ze niet allen verzoeken plaats te nemen, want er waren maar vier stoelen en op de manke, afgehaalde krapeau zat breeduit de baker te vertellen en te bedillen. Overal gluurden buurvrouwenoogen heen, naar de schunnige gordijnen voor het raam, naar de afgevreten rommelzooi, den zeilloozen, kalen vloer, naar de gebarsten tafelplank op de zwarte kist.

Maar Maurice kon haar gulzig oogengevreet niets schelen. Hij voelde nu zelf driedubbel de kale ellende van z'n hok. Er stonden wat vuile kopjes, zonder schotels, schots en scheef op de naakte plank-tafel, 'n gedeukt tuiltje ernaast, in smerige kringen van water en uitgeplonsd koffiedik. Nu de baker er was, moest er koffie gepoft, 'n Glas met een geklutst ei stond er ook nog. Dat was voor hem, had de baker kwaadaardig-ironisch gezegd ; Louise had 't binnen gestuurd. Hij moest 't gebruiken, hij, hij ; zij kon 't er niet doorkrijgen.

De baker lachte smalend om de zorg voor d'r mannetje. En tegen de jongens, die nu toch langzamerhand voor den dag kwamen in hun schunnige plunje, had ze gezegd, dat 't wel 'n kermiswagen leek, dit huis; dat er niks te eten viel en dat ze 'm als 't zóó bleef, vast smeren zou.

't Hinderde Maurice vreeselijk. Hij wist zich niet te roeren. Er was niets in huis. En de baker schimpte heftiger, dat ze nooit nog in zoo'n armoenest verzeild geraakt was.

Ook 't buurgekonkel maakte Maurice kregel. Ze hadden allemaal 'n smoesje voor hem klaar, sentimenteel en vleierig en gerekt, zoet-zuur en gemaakt, schoon ie van hun berekende bakkesen aflas, dat ze voor Louise's toestand koud bleven als steen.