Kunstenaarsleven, eerste deel

65

lingen, en bloedsterretjes voor z'n oogen dansen. Z'n tong klefferde dik in z'n mond en z'n smaak was ziek. —Hij proefde niets meer. Was er 'n enkelen keer wat, dan bezwoer ie dat Loüise 't moest gebruiken, zij, zij•, die 't honderdmaal meer noo-dig had dan hij. Soms voelde hij zich kregel, woest, prikkelbaar, rammelig en zóó'n honger-leegte en flauwe weeheid knagen in z'n maag, dat ie, met hoe weinig lust ook, even bij z'n moeder opliep en daar vier, vijf kop koffie, lekkere, warme bakjes achtereen opslurpte. Dan volgde 'n eindeloos, zeurig gevraag van z'n moeder, die niet vermoedde,, hoe arm hij 't werkelijk had, klaagde ze steen en been over haar eigen bekrimpingen, huilde ze׳, dat ze niet met fatsoen voor den dag durfde komen en wanneer of ie nu eindelijk dacht, wat aan haar terug te kunnen betalen. — Geen stom woord kon ie antwoorden en z'n moeder wrokte er beleedigd tegen in. Dan stormde 't naar z'n kop׳, dat hij haar gemeen er had laten inloopen, dat ie 'n branie was,! 'n lichtzinnige kwant en zoo meer, tot ie eindelijk, doodop van ergernds en nerveuse zelf-kritiek, wegliep, zonder te groeten.

Louise thuis werd al schuwer en schuwer. Voor bijna niemand meer wou ze zich laten zien. De verwildering van 't gezin vermoordde haar innerlijke rust nog erger dan 't hongerlijden.

Haar fierheid was geknakt. Zij weende van schaamte en ellende, als met luidruchtige buurmans-gulheid de opdringerige veel-snaterende en altijd uit haar zak snoepende jonge vrouw Hoenders op de trap haar snapte en met handen in elkaar slaan haar onderhield over de misère. Ze hadden 't zelf ook heel slecht, maar of de juffer 'r de eer wou aandoen, dat pannetje soep ereis sebiet te gebruike, want ze kwam uit 'n goed hart....

Half schreiend van aandoening en schaamte, want ze kon geen meelij dulden, nam ze de soep ,,uit 't goed hart" van 't mensch aan, bedankte, half om de brave zielen niet te krenken. Maar zoodra ze in de woonkamer kwam, smeet ze 't pannetje neer op de kist met plank, die voor tafel diende, en begon ze te snikken, te kermen, alsof ze de grievendste beleediging had ondergaan. Als jonge honden met gretige snuffel-neuzen, zwir-

5