Kunstenaarsleven, eerste deel

6i

ander goed bezat ie niet. Bij 't zitten en staan verborg hij z'n kapotte schoenen zooveel mogelijk, en als ie eens, gedachteloos, per ongeluk, z'n voeten vrij bewoog en z'n vervreten laarzen bloodschoten, schrok ie plots in bezinning terug, kleurde ie hevig en verstamelde wat, als 'n kind, dat op snoepen betrapt wordt.

In huis was 't 'n groote verwoesting. Niet één van de drie jongens, die meer op straat kon. De flarden hingen hun aan 't lijf. Dolf en Dorus gr deiden door hun vodkleeren heen, en ze vloekten als mannen, dat ze geen eten kregen of half honger leden. Zonder toezicht, tucht of onderwijs, zwierven ze werkeloos den godganschelijken dag op den grooten zolder, liepen in de goten, hapten daar lucht, spotten en joolden met hun ellende, tot ze de zwakke stem van Louise hoorden, die hen riep. Dan stilden ze even hun galgenpret, vroegen wat ze wou, 't Was dan altijd helpen, emmers versjouwen, dit of dat leeg-spoelen.

Hadden ze 'n goeie bui, dan hielpen ze met spot en zelf-schimp. Kwelde hen de honger te veel, dan weigerden ze botweg. Er dreigde 'n wrevelige opstand in de twee kereltjes, die aangestookt werd door de huicheltaal van Frans, zich in 't ongeluk enkanaljeerend met z'n broertjes van dertien en veertien jaar. Frans zat iederen dag middenin de vervuiling van z'n eigen morsig bed op den zolder de grollen en woedende uitvallen der verwaarloosde jochies aan te hitsen, bedekt en smuigerig. Op dien zolder zat ie te lezen, te schrijven met potlood op allerlei papiervodjes en traag keken z'n oogen rond naar wat besmoezelden rommel van de vroegere woning. Ze vochten-, de jongens, om 'n korst droog brood meer of minder en Frans bleef gelaten als 'n melaatsche in z'n vergane en sjofele kleeren met Jobs geduld zitten wachten, tot ze 'm ook wat afval brachten.

Hij profeteerde, dat er 'n tijd van verandering moest komen, en dat, als Maurice maar eerst 'm van 'n paar laarzen en wat bovenkleeren kon voorzien, hij wel zelfstandig naar 'n betrekking zou gaan zoeken, al was ie half blind. Maar dieper dook