Kunstenaarsleven, eerste deel

II

meer. — Alles bracht hij terug op hun bloed-heete zinnelijkheid, hun waglijke vrijages met de meisjes.

Z'n eigen sensueele natuur overzag hij in al 'r brandende werkingen. Alleen merkte ie óp, wat voor goddelooze karikatuur zij allen van zijn vrij e-lief de-mor aal gewrongen hadden. — Louise deed 'm, nu de bom uitgebarsten was,, geen verwijten meer. Hij zag zelf in, dat hij veel gesnaterd had, dat ie eigenlijk nog een broekje was, dat pas begon te leven. Wou ie nu al regeeren, toornen, verdoemen ? 't Martelde 'm, dat Louise droever keek dan ooit. De goudbruine gloed in haar oogen vochtigde dieper, geheimzinniger, alsof ze binnen in, doodstil, allerlei bange vragen bepeinsde. Hij schrok soms van haar bleeke, fijne, tengere gezicht en haar droge hoest kermde door z'n eigen keel als 'n verwoestende ziekte. — In haar fierheid deed ze geen enkele klacht. Maar haar zwaarmoedig spreken liet voelen, hoezéer ze gruwde van de ontbering, die ze tegemoet gingen. — En als ze even uit haar sombere stemming opleefde, dan streelde ze Maurice over z'n lange haren, en dempte nog haar zwakke, ontroerde stem de zelfverwijten, die hij zich deed.

III.

Tenslotte wist Maurice niets meer aan te vangen.

Wat hem 't meest martelde, was 't gevoel, dat heel de ideale liefde van Louise voor hem, leek vermoord. Als z'n driftbuien uitbarstten, spaarde hij niemand, ook haar niet. Dan later vernielde hij zich in zelfsmart. O ! hij wist wel heel goed, dat ie 'n gewoon mensch was, 'n menschje vol kleine passies, be-geertetjes en hebzuchtjes. — Maar toch ook, dat er boven alles uit, iets in 'm hunkerde naar 't groote levensgeluk, naar 'n levensplan waar niets meer te besmoezelen viel. — Maurice voelde dat goudzonnige gevlam van z'n jeugd-idealisme nog niet gestorven in hem. Ondanks al z'n ontledend gedemoniseer bleef hij ontembaar idealist. Dat zag ie zelf niet in. Hij kon maar niet gelooven, dat Louise hem heel anders was gaan zien dan vroeger, toen ie aanstormde in z'n vurigste onbezonnenheid en