Kunstenaarsleven, eerste deel

II

deraars voelden hun haat groeien in deze afbreking, negatie of spot-vernieling. Juist de dingen, die zij boven alles hadden verheven, werden bemorst en ze grinnikten als apen in een lachspiegel. Die afstraffing zou 'm klein maken en als ie zich nu in z'n vers-aanstellerijen niet begon te schamen, dan was van alles 't end weg. — Wat 'n stumper, 'n hulpeloos braniebaasje leek nu de groote Maurice. Z'n zaken had ie vernietigd, laten verloopen en nu wist ie niets aan te vangen. In z'n geld-schraperige natuur had hij hen bijeengehouden. Goed waren ze, als ze 'm gaven. Kwam er niets, dan trapte ie ze de deur uit. Nou ja, 't was wel waar, dat ie met de armsten onder hen even innig had omgegaan als met de rijksten, maar ook alweer alleen uit reklame en heerschzucht. Hij had 'n hoop mooie woorden, waarmee hij iedereen lijmde, maar 'n vent-van-niks was 't, van 'n schunnige moraal en van groot gevaar voor ieder zwakkeling, dien hij overrompelde met woordgeschetter en kunstgreepjes.

Zoo hoorde ie 't weer om zich heen versmonzelen, gluiperig en toch niet recht op den man af. — Met Adriaan de Roevers had ie jaren van intieme vriendschap doorgemaakt. Hem en allen had hij gevormd, opgevoed, lesgegeven, met z'n zielsbloed besprenkeld. Avonden op avonden had hij zich in z'n diepste innigheid voor hen uitgestort. Al wat ze voelden, voelden ze door hem. Hij had in ze gewekt 'n machtig levenssentiment. Hun kritiek en hun wijsheid kwamen uit hem. Hij had ze niet alleen beïnvloed, maar gekneed, gevormd, 'n nieuw leven ingeblazen. Alles was hij voor hen geweest, alles alles voor hun ziel en hun geest. Hij droeg hun smarten en jubelingen. En nu lag hij onder hun voeten vertrapt. Hoe nietig moest dan toch de opwekking van leven in hun vooze natuur geweest zijn. —• Wat 'n schijn en valschheid.

Maurice, z'n gelaat tegen hén gekeerd, nog vol onvernielden trots en doorstramd van hooghartige trekken, schreide bij Louise als 'n kind. Hij vervloekte hun personen. Hij overdreef hun gebreken en op zijn beurt overzag ie 't mooie in hun innigste buien en 't gemeende soms in hun overgave niet