Kunstenaarsleven, eerste deel

II

bleef haar stemming gedrukt, zwaarmoedig, weerde ze z'n innigheid hooghartig af.

Dan koelde Maurice z'n wrevel weer op z'n vroegere ver-goders. De hekeling van al hun gebreken werd hem een demonisch genot, 'n wraak op hun verbijsterende ophemelingen en leege opwinding. — Hadden ze ' m niet stapelgek kunnen maken? Wat was hij al niet in hun oogen geweest ! Ze hadden hem in zelfbedwelming kunnen vernielen als ie Louise niet naast zich wist en ten slotte z'n eigen demonische kritiek op zich en op anderen. — Hoe had ie zich laten meesleepen door hunne vurige illusies van werken zonder zorg, heelemaal voor z'n kunst. Moest ie herhalen, wat voor verschrikkelijke afgodsnamen, allemaal, allemaal zonder eenige uitzondering, ze 'm duizendmaal onder alle omstandigheden gegeven hadden ? Nee, hij zou 't niet doen. Want de sterkste kwam dan te duizelen, te draaikolken van verblindende warring. Toen voor goed, werkelijk voor hem gewerkt moest worden, en 't noodig was in 't fond van hun karakter te diepen, toen stekelde de schet-terpraat, walmde niets anders op dan laster, jaloerschheid, afgunst en wantrouwen.

In z'n eigen huis stiekemde smuigerig gekonkel over z'n failliet, z'n beheer, en z'n mooi-weer-spelen van 'n andermans duiten. Maar hij had zich zóó diep in de zuiverheid van hun pralerige illusies ingeleefd, dat hij ■— nu ze door z'n eigen ontleding, bleek en als schimmen rond hem dwaalden, al 't gedroomde geluk ontworteld en ontbonden, — toch nog niet gelooven kon, dat 't waar was. Hij kon maar niet dóór-begrijpen, dat al zoolang om hem heen gewaveld en verdacht gemaakt werd en evenmin had ie gezien, dat achter iedere schijn-uiting van innigheid dadelijk opgroeide een nog fellere uiting van kritiek op al z'n doen, op z'n uitgaan, z'n verteren, z'n leven.

Nu zag ie 't duidelijk en onbewogen, vernield toch van binnen door woeste, opsnikkende smart. Z'n geldvragen werd, in de ontnuchterde sfeer van gespannen vijandschap, nu grove hebzucht, vunzig eigenbelang, en z'n sterke levensvreugd,