Kunstenaarsleven, eerste deel

II

vrienden vergoodden hem, al hield ie van al zijn zinrijkste uitingen nooit wat vast in aanteekeningen of studies. Er waren veel ouderen bij dan hij, die nauwelijks begon, pas de eerste lente-geuren van 't leven opsnoof. — En soms genoot ie van hun meeleving, voelde ie iets tinteltrots, rukte z'n levensenergie hem naar al hooger plan. — Maar van stonde af, gaf ie zich met al z'n gebreken, z'n gauw opgewekte heerschzucht, z'n prikkelbaarheid, z'n tyranniek opdringen van wat hij waar en schoon vond, z'n geweldige overredingskracht, z'n vlijmscherpe analyse, z'n spot en z'n soms groote genotzucht en durende wraakgierigheid, als hij werkelijk diep gekrenkt was. Hij offerde zich geestelijk en psychisch, zij moesten zich ook op hun manier kunnen geven. Iedere aarzeling in gulheid verafschuwde hij, voelde ie aan als 'n verraad, of vervalsching van dat groote overgaaf-gevoel.

Het hinderde hem, dat hij arm was en zooveel zorgen had, dat hij nog zoo moeilijk leefde, en niet zooveel tijd voor zijn werk kon nemen, als ie wou. Adriaan de Roevers, de inwonende vriend, had, in overleg met de anderen, hem voorgesteld zoo min mogelijk meer naar de zaak te gaan, een hulpbediende te plaatsen, zoodat ie zich vrijer aan z'n kunst en z'n studie kon wijden. — Hij mocht z'n prachtigen aanleg niet versnipperen, niet vermorsen, hij moest schrijven. Op heel z'n kinderlijk, onbezonnen geloof, sloeg dit in bij Maurice. Hij zou niets, niets liever doen. Hij juichte, verlost te worden van dien vreeslijken, uitputtenden en geestmoordenden, pietluttigen arbeid. Wel voelde ie even heel nuchter de spanning in den extase-toon van z'n vriend Adriaan, maar 't werd door hem en anderen zoo gul-vol en geestdriftig herhaald, dat zij ,,voor hem zouden werken", zwoegen, ploeteren, als 't moest, dat ie weigeren 'n beleediging vond. Zoo sloeg z'n bedwelmingsinvloed op hem zelf terug, onderscheidde hij niet meer, wat voor geestdriftige, maar ziekelijke prikkels bij z'n vrienden werkten, om hem staande te houden.

Hij duizelde en hij geloofde innig, dat ie 't kon en mocht eischen. Telkens herhaalde hij de woorden van De Roevers :