Kunstenaarsleven, eerste deel

3«

veinzend soms tot 't uiterste, en dan losbarstend inééns in brutale, in zich zelf opgewarmde beleedigings-gevoelens. Iedereen krenkte hem, hem alleen, op 'n bizondere, minne manier. Maar z'n veinzende boosaardigheid deed 'm gauw zoete broodjes bakken als ie zag, dat ie met z'n in-zich-zelf opgehitste ver-ontwaardigings-manie te ver ging. Dan, in zich zelf moordend-cynisch, achterdochtig als 'n krankzinnige, ziek van overspannen ijdelheid en gekrenkte trotsjes, •— hij had altijd dokter willen worden en z'n vader maakte 'n dood gewoon handelskantoormannetje van hem, — sluwde en huichelde hij weer, zoolang ie meende 't noodig te hebben. Zoo bleef ook hij eten van 't huishuurgeld, gapte dan hier, dan daar wat weg, waar Louise per ongeluk maar iets liet liggen, altijd kleinigheidjes, dat niemand 't bijna merkte, maar waarvan hij toch in warme kroegjes en gezellige bierknijpjes, z'n genotjes had, stil, gren-zeloos-zelfzuchtig, tobbend over z'n zieke moeder voor zoover hij zelf voelde er slachtoffer van te worden, maar toch met groot-tragisch gebaar iedereen voorhoudend, dat hij leed, bang, luguber leed onder haar pijngegil en smarten.

In één ding was Frans echter z'n broer Frits ver voor.....

in verstand.

Hij had 'n wonderlijk goed leerbrein. Van ieder en alles nam hij in zich op, verwerkte 't in zich opgenomene tot 'n warklomp van denkbeelden en in gistende energie wou hij daaruit dan iets oorspronkelijks broeien. Iets intuïtief-door-schouwends en zeer fijn-geestelijk-speurends had hij stérk in zich, gedragen door een cynisch-humorisme soms. Abstrakte studie boeide hem hevig, en daarom kon 't hem ook geen lor schelen, of ie verdiende of niet, karakterloos en verachtelijk klapliep of niet, parisiteerde of niet. Als hij maar met z'n warklomp vreemde abstrakt-uitvinderige, filosofische gedachten bezig kon blijven, dan leefde hij gelukkig, al onderhield hem een zuigeling ; — als hij maar tegen geleerdheid op kon klauteren als 'n tor op een mesthoop, waggelend, afvallend, struikelend, soms door windgevlaag half weggeschoven, maar toch altijd weer terugkrabbelend, dóórworstelend tegen dien berg op, hopend,