Kunstenaarsleven, eerste deel

II

gingen ze gewoontjes van elkaar weg, bracht de huisvriend 't heerlijke meisje naar haar woning.

'n Avond daarna was de bedwelming weer over 'm losgebroken en had hij Louise geschreven. Wat hij gevoeld had onder de Tristan en Isolde-tragiek, en hoe hij toen, op dat koncert, één ademend schepsel met haar geweest was. Zij had geantwoord ; ze waren bij elkaar gekomen en ze hadden elkaar begrepen en herkend.

Na die heele eerste bedwelming, dien allergoddelijksten roes naast haar zij, was er in hem een leven gewekt van niet wijkende verrukking, 't Scheen hei-goud binnen in z'n ziel, en 't was, alsof overal waar ie liep, hij stapte in zonnigheid, en of alles om 'm heen gloed afschijnselde. Hij voelde zich lichamelijk ook veel sterker ; herkulische krachtstroom tintelde weer door z'n handen. Z'n heele jeugd lei weer vóór hem ; de wonderdiepe sensatie-tijd van vreemd-geluk en van eigen eenzame verrukking, alsof ie weer staarde naar die bevende, al groeiend-schitterende tooverpoort van peinzen, waardoor heen toen alles tot 'm kwam.

Precies zoo brandde 't leven in z'n ziel weer óp, als hij even voor 't haardje van z'n moeders huiskamertje zat en in 't vuur tuurde, in geknetter en gerikketik weer sprookjes hoorde en 't stoomende keteltje er op, weer zong wonderlijk fijne wijsjes. — 't Was weer zoo vreemd en aangedaan in 'm, en alles weer voelde zoo jong.

Z'n zaken bestonden nog wel, maar toch alles leek ver van hem weg. Soms was 't net, alsof ie heel andere zintuigqn had gekregen, en de dingen heel anders zag dan andere menschen. 't Was die heerlijke tooverij van zoet verrukken en gelooven en lieven om hem heen.

Wat men zoo spottend over z'n verliefdheid zei, liet 'm koud.

Ieder woord, iedere zin van Louise deed 'm al sterker voelen, dat zij de vrouw was, dat Ik, waaromheen z'n vurigste verlangens al zoo lang in woeste stoeten hadden rondgejaagd, 't Was toen altijd schim, visioen gebleven ; nu had ie z'n droom vóór zich, lévend en werkelijk.