Kunstenaarsleven, eerste deel

II

Eindelijk snikte 't ook in hém uit, schroeide en klamde de koorts door z'n poriën, 't Kon zoo niet langer blijven, 't Schreide en bloedde inwendig zoo in 'm. Hij zou wegzinken. Hij moest eruit, eruit. Hij moest donderend gerucht uitstorten met z'n stem, of klagen en fluisteren. Want hoorde ieder in deze tragische uitsnikking den doodenzang van Isolde niet, 't demonische geschrei van de stervende ziel ? Zag niet iéder de passie als 'n weerlicht door de zaal flitsen en omgloeiden de aangezichten van al de van schrik en ontsteltenis huiverenden ? Hij luisterde niet naar 't hemelsch-wiegelend gevlei van de kwijnend-teere vioolstemmen en Louise hoorde ie zacht zuchten. Kwam dan 'n aanzwelling van alle instrument-zielen tegelijk, stemmen van ongeluksvoorspelling en geheimdiepe huivering, van zware droef nisklanken en van godssmart, dan verdofte daar weer óm hem die vreeselijke mist, waardoorheen de liefde-waanzin van Tristan zich dood zong ; — een schreitragedie, die zoo uitscheurend droef alle luisterenden omsidderde, dat de menschen-groep één ontzettend wezen werd. Twee zielen, die elkaar gingen verliezen, na eerst nog den demonischen genotsduizel in zich te hebben laten uitrazen als éen helschen driften-cycloon.

Niets hoorde hij meer. Eindelijk de rouw-roffels in doffe smart, al verder weg, al verder.

Lang daarna, meende ie, zag ie Louise weer naast zich. Haar mantelkraagje lei stil, maar er huiverde iets onzeggelijks droefs om 'r mond. Ze weende als hij, stil binnen in, en uiterlijk leek alles gewoon en rustig.

Maar nu wist Maurice dat hij haar toch al heel, heel lang kende!

't Was gedaan. Ze stonden op, de menschen, en Maurice begreep zich zelf niet. 't Klonk als een spotseltje, toen ie afscheid nam en beleefd zei : dag juffrouw Veldhuis, en terughoorde : dag meneer Fleury.

Waar en wanneer was ie dan toch zoo heelemaal intiem met haar geweest P In welken tijd ? Hij kende haar toch zoo goed, meende ie, en hij wist, wat ze verlangde en voelde. Nou