Kunstenaarsleven, eerste deel

2 7

gebeurtenis een heftigen schok in dat geluksgedroom. Dan dacht ie 't van zich af te moeten smakken, 't Was 'n wilde, tartende begoocheling. Heel z'n buitensporige natuur, met de inwendige vulkaan-brandingen en de angstige, schuchtere teederheid moest ie vernuchteren, verstillen in sterken realiteitszin. Al de zoele zangstemmen in z'n doorstormd binnenste, die 'm lokten naar 'n bleekstil oversneeuwd woud van peinzen en verrukken, moesten gesmoord, 't Leek niets dan ziekelijkheid en 't verschrikkelijkste ervan was, dat ie rondslingerde met z'n passies en z'n dwalingen door 'n wereld van spot en nuchterheid.

Dan volgden er maanden, dat ie zich zelf klein hamerde, dat ie 't hysterie en weeheid, hol-zwetserig nagesuf noemde, verpesting van slecht-doorwerkte lektuur. Dan lolde ie zelf met z'n romantieke apekool en doofe ie iedere passievlam, dat z'n hart zwart duisterde, en z'n gedachten in wanhoop ronddwaalden. Hij haatte, vervloekte zich zelf. Hij vond zich klein, nietig, en van laffen zoetigheidsdrang. Hij wou 'n kerel, 'n sterke, ruwe, hevige kerel worden en niets anders, niets, niets anders. Al dat zoete gevrij in gedachten was vuns en voos. Dat vonkend geknetter in hem moest dood, dood. Z'n oogen moesten klaar 't licht om 'm heen terugkaatsen, niet opvangen en tot fijne mist vernevelen.

Maar na maanden van zelfzucht begon z'n wrevel te ont-korsten en begon 't weer in 'm, nog veel heviger en dringender te snikken. Dan zag ie weer fel, duidelijk, dien zoeten Mariadienst van kruisridders tegen 't schitter-fond van z'n verbeelden. Nou had ie zichzelf gekastijd, gerost, gestriemd en gloeien-der, feller dan ooit brandde z'n heimvol verlangen naar de vrouwliefde óp.

Neen, nou zag ie de kiem van dien hartstocht duidelijk, 't Was altijd geweest, een allerdiepst ingegroeide behoefte, een idealiseering en toch weer 'n demonische realiseering van 't leven in zijn natuur, ingegroeid met alles, wat er in hem stormde en weende en jubelde van ontroering. Niets, niemand