Kunstenaarsleven, eerste deel

II

gaan toen, was alleen ontroering, machtig en subliem en z'n ziel doorstormend van passie. Hij begreep vaag zijn natuur, zonder nog goed te weten, dat ie in diepste wezen wou een opperste mengeling van idealiteit en realiteit. Toen nog wou ie 't leven in de eenzaamheid naar zich toe trekken, alles ondergaan wel van het groote bestaan, maar 't verwerken in diepste afzondering in kloosterstil bepeinzen, of in bijzijn van haar, de vrouw, die eens komen moest. Telkens keerde ie in tot zich zelf, befluisterde met z'n ziel z'n ongeduld en z'n wachten. Ze kwam niet, nog niet, en al gloeiender schroeide 't binnenin hem, eischte hij meer. Ze moest, dacht hij, schreien als hij, om een straatorgel, dat 'n gedempte melodie verweent in een regentrieste, donk're armoebuurt.

Dat wou ie en nog duizendmaal meer. Niet alleen moest hij haar blonde vleesch zien beven onder zijn minnaars-adem, maar haar woord moest zijn heele menschenvisie bezielen, 't Schuim van z'n hartstocht moest rillen in 't licht, en al wat er voor teeders uit 't diepste van z'n ziel kon optrillen moest gaan tot haar, tot haar, in een hemelsche overgave een zoete vervloeiing van samenzijn. Elke bloemgeur moest haar adem vangen, en iedere kleur moest éérst schitteren, dén sterven in haar oogendroom. 't Kon 'm niet schelen of ze schelden zouden, dat ie alleen zich-zelven en zijn eigen be-geeren zocht, dat ie romantiker was, of dat de zelfverheerlijking als 'n ziekte van den vereenzaamden geest hem te doorkankeren begon. Want dè.t voelde ie als 'n leugen, 'n felle leugen. Hij aanbad de vrouwelijke teerheid, haar pracht en aanzijn, en de vurige sproken, die 't leven hem vóórtooverden, waren zóó tot in de diepste verrukking echt, dat hij alle verwijt van zelfverblinding afsloeg. Hij beminde z'n passies, onpersoonlijk, als 'n blauwen zomeravondhemel, met wolkpaleizen volgebouwd, en waarachter een brandend luchtlandschap vervloeide.

Niet veel begreep ie van z'n diepe neerslachtigheid, zoo dadelijk uitstroomend na een wilde en woeste gemoedsverrukking, wanneer z'n gedachten hadden gezworven rond de komende ontmoeting met haar. Soms kreeg ie door de kleinste