Kunstenaarsleven, eerste deel

II

zou hem meer van dat verlangen afbrengen, geen hoon, geen schimp, noch zelfspot. — Shakespearsche Romeo- en -Julia-teeder heid was geen klankendroom alléén, geen begoochelend zang-gedein van sentimentaliteit. Die vrouwverrukking bracht avond-zonne-goud in z'n ziel. Als hij haar zag en ze zou die teederheid in 'r fijne gebaren meedragen, dién drang, en haar stem zou zóó zoet van klankval zijn te midden van andere menschen, dat ie opkeek en zocht als naar een luidend klokje in avondtuin — dan zou hij haar móeten liefhebben. En herkennen zou hij dat meisje onder allen. Als hij haar zag, zou hij sidderen van stomme ontroering en voor haar staan, bevend als voor een kerkaltaar. Onder haar oogenschijn en haar gebaren, onder haar huivering en bescherming zou hij leven. — Zoo als uit een leeggeworpen net roodgloeiende vlinders, dwars door zonnegolven, over groene weien, een kleurenkrans flonkert, lijk een wemel van vliegende bloempjes, al wijder uit, wijder uit verfladderend, zoo zwirrelden z'n droomen op de lichtgolf van z'n geluksverbeelden, al verder de lucht en de wolken in.

Jaren waren voorbijgegaan en veel mooie meisjes had ie ontmoet en gesproken, met allen gedarteld en gestoeid. Maar nooit was met hem gebeurd, wat ie verwachtte. Nooit bij zoo'n ontmoeting, werd ie teruggeworpen met z'n herinneren naar 't verrukkings-verleden, naar z'n droomjeugd, toen ie opging in de ridder-romantiek, in het woest-heroïsche en 't avontuurlijke, met diep in zich, het bewustijn van die leef-poëzie. Hij wou zelf een gezang zijn, een brok dichtend leven. Zoo'n schok had ie verwacht, als ie met een of meer van die meisjes in zomeravondmist langs d'Amsteloever wandelde. Dan beluisterde hij den fijnsten en gedempsten klank van haar lachende of fluisterende stemmen, bekeek hij ieder gebaartje van hoofd en handen, bekeek hij ieder trekje van mond en oogen, verlangend dat 't nu plots over 'm zou uitstorten, dat dichtende wonder van liefhebben en zalig-zijn. Het schokgevoel dat ie had gekregen bij z'n inlevende lektuur, over den zang der reizende minnaars, bleef weg, en z'n begeeren hunkerde,