Kunstenaarsleven, eerste deel

II

'n even overstelpenden indruk maakte ; dat zij onbewust zoo ieder fascineerde, die met 'r omging. Was ze goed, slecht , aanhalig, koket of dartel, schijn-melancholiek of somber ? Hij wist 't niet, wist 't niet. Alleen zag ie, dat ze 'n goddelijk-mooi meisje was, met 'n figuur rank en slank als 'n vogel. En haar gezicht, dat klein, heel bleek en tenger was, gevat in fijn ovaal, leefde van zoo'n zwaarmoedigen ernst en voorname bekoring, dat hij er uren van ontroerd bleef. Den eersten avond, vlak naast Louise gezeten, voelde ie toch telkens den vriend en nog allerlei haar ontmoetende kennissen tusschen haar en hem. Ze sprak weinig, en hij in z'n broekjesachtige sloomerigheid voelde zich de handen verlamd, beschroomd, zwaar en log, verlegen en klein, alsof elk gebaar dat hij zelf deed, een karikatuur van hem wrong.

Ze was ruim 'n half hoofd grooter dan hij, waardoor ze, als ze wat tot 'm zei, zoo fijntjes uit de hoogte op 'm kon neerkijken. Hij vond zich zelf dien avond 'n misselijken dwerg, 'n gnoom,, en hij vervloekte z'n kleine, tengere gestalte. Gelukkig dat z'n kop wat was, anders leek ie heelemaal 'n mannetje-van-niks. Maar Louise had z'n angstige beschroomdheid en z'n niet-durven-bewegen dadelijk doorzien, en zacht, met innigen takt, hielp ze 'm op weg. Z'n onbeholpen plakkerig warrelen om 'r heen, bemerkte ze schijnbaar niet en ze deed hartelijk en natuurlijk, alsof ie, als een echt bal-gentleman, de voorkomendheid en oplettendheid zelve was. Dat voelde ie. Eerst maakte 'm dat nog meer verlegen, maar later zag ie 't toch als heel-fijn van helplust en meeleven. Hun vriend sprak veel, zij tweeën heel weinig. Nu en dan beet ze fijntjes even op 'r onderlip, wat haar prachtig stond.

Twee avonden later had ie 'r met z'n gloeienden kop, over-borreld van verrukking, een opgewonden brief geschreven. Hij zei er in, hoe hij haar vond, wat ie voor heerlijkheid gevoeld had bij d'r eerste verschijning. Hij verontschuldigde zich honderdmaal om z'n vrijheid, dat alles nu maar te durven schrijven. Hij zei er in, dat ie soms niet spreken kon, erg onthutst was, maar dat ie, eenmaal aan den gang, de diepste en verborgenste