Kunstenaarsleven, eerste deel

!8

zenuwschokkend, z'n dag-ellende, doorleefde ie weer z'n ge-luksroes van vroeger, z'n liefdedroomen, z'n verbijsteringen en z'n vernedering ; doorleefde ie de vertrappingen, die hij ondergaan had en nog onderging op z'n bureau. En starend, half gek van knagend verdriet, zag ie vaag den grooten, woesten, donkeren avondtuin in, waar 't boomgeruisch heimvol geruchtte. Dan bedacht ie met schaamte z'n val, z'n armoe ; dan vernielde hem 't denkbeeld, 't pijnbewustzijn, dat z'n liefde misschien dood was, z'n liefde verwoest door z'n passie, zijn ijdelheid. z'n blind begeeren van vroeger.

Fijne lichtjes, als goud-dwalende verhaaltjes, tinkelden op den duisteren achterkant van de groote brouwerij. Hij volgde de lichtjes, die dwaalden en stegen, tot ze te loor gingen achter stammen en bochtige hoeken, hij niets meer zien kon. Zóó, z'n handen diep in de broekzakken weggemoffeld, z'n winterjas over de beenen heengetrokken, bleef ie soms uren achtereen mijmeren voor 't raam. 't Gerucht van de jongens hoorde ie nog maar half. Dan bleef ie turen en suffen en stil schreien zonder tranen, tot z'n vrouw 'm eindelijk met haar zwakke, innige stem weglokte van den geheimvollen avondtuin, naar 't trieste, schrale voorkamertje, om wat brood en droge rijst te komen eten.

II.

Maurice Fleury was heel jong getrouwd, éven twintig. Hij had Louise Veldhuis, twee jaar ouder dan hij, met 'n vriend van hem voor 't eerst ontmoet, op een concert. Veel had hij al van haar gehoord, van haar sombere, stille, fijn-ernstige natuur, haar teederen ernst en veel vooral van haar muzikaal voelen. Na zijn eerste ontmoeting* met Louise, was ie stapelgek van verrukking en aandoening. Zoo'n elegant schepseltje, zoo beslist en toch zoo lief, had ie nog nooit gezien. Zeker, hij was toen nog 'n broekje, 'n groentje van negentien jaar. Maar hij bleek in alles vroegrijp, en hij had heel goed gemerkt, dien avond, dat ze op veel oudere mannen, geroutineerde vrouw-kenners