Kunstenaarsleven, eerste deel

242

eigenlijk wat, omdat ze erna toch weer evenveel keeren van״ zich-zelf viel. Als hij haar soms in de gang, bij de trap, in de zaal, zoo inééns zag neervallen, en er was niemand bij, dan liet hij haar kalm liggen, tot ze van-zelf weer bij kwam. Hij was er al aan gewend, las in dien tijd z'n krantje naast haar. — Maar als dat valsch-opgewonden menschentuig er omheen stond en gilde en krijschte om meelij te toonen, kostte het hem altijd minstens 'n kwartje aan eau de Cologne of iets anders.

Daar kon ie van gillen, gillen van woede, dat men zoo maar over zijn beurs beschikte. Waarom betaalden die „ontstelde" schepsels dat dan zelf niet ?

Dus zuinig, zuinig Soonbeek, zei hij zich zelf weer en versterk je machtsgevoel tot in 't oneindige. Want kwelde hij zich-zelf niet, als hij 'n mooie vrouw begeerde en hij zag van haar af om de uitgaven ? Martelde hij zich-zelf niet telkens met kleine uithongerijtjes ? En had ie met Flora niet soms de heftigste vervloekingen en scènes om wat zij uitgaf aan kleeren, hoeden, schoenen, voor haar en de kinderen ? — Al ging 't van de rente van haar eigen geld ? Die zelfkwellingen en martelingen eischten belooning en de belooning gaf hem z'n zuinigheidsgenot, dat dwars dóór die kwellingen heenbrandde. — En al werd hij er door zoo valsch als 'n adder en zoo wreed als 'n tijger, hij zou nooit, nooit in die passie de geringste verzwakking ondergaan; dat voelde hij als 'n innerlijke wet. —

Er bestond toch niets van al dat dwepend geraaskal over vrijheid, goed-doen en menschenliefde.. .. Menschenliefde.. .. hihihi!.... we zijn allemaal roofdieren, lachte hij.... we kneuzen elkaar!.. .. we verscheuren elkaar!.... de een trekt den ander de lillende stukken uit 't lijf.. .. en de lippen smakken en de ruige tong likt warm bloed.... M'neer de socialist schreeuwt op 'n vergadering over 't onrecht.... en hij jammert over de ellende.... en met den laatsten trein keert ie terug

naar huis.. .. hij rookt rustig 'n lekker sigaartje____hij pakt

'n bittertje.. .. en van z'n eigen gehuil is ie 'al 't smartelijke dra vergeten. - Geen wonder! Zoo'n slampamper slaapt net zoo kalmpjes dien nacht als hij.. . .want hij staat er net zoo