Kunstenaarsleven, eerste deel

236

de menschen aanschuif'len. 'n Schrik krampte door 'm heen. Z'n oogen zwollen en niets, niets leefde meer voor hem, dan de pracht van haar hijgenden boezem, 'n Paar dagen geleden had ie haar plotseling met 'n officier gearmd in dezelfde straat zien loopen. Hij duizelde en maakte beenen. Van vechten hield hij niet. Nu was z'n dolend ridderschap gedaan, maar haar boezem vergat hij nooit. Daar had hij zwarte obsessies van en angstdroomen. Precies zoo was 't met Flora's hals gegaan. Die had hij wel den heelen dag willen warm-kittelen, zacht bes'.ree-len en weer betasten met de fijne vingers. Dat was 'n macht van haar op hem, die ze bij toeval eens ontdekt had, maar waarvan ze toch nooit gebruik maakte. Zonder z'n week en zacht halsgekittel zou hij niet meer hebben kunnen leven. Dat was al dadelijk z'n eenige liefdesverklaring geweest, 'n zieke, krampachtige hysterie, die hem doorsidderde en toch zoo sluw door hem beheerscht werd, zoodat 't geen dierlijke kwelling werd voor Flora. Buiten die passie hield hij nog wel gewoontjes-vriendschappelijk van haar. Bovendien was 't jongensleven veel te duur geweest, vooral wijl hij niemand vertrouwen kon, vast wist, dat de menschen elkaar in 't geniep altijd bestalenen bedrogen.

Flora nu kon 'n enkelen keer heel gezellig zijn en lief. Ze liet 'm ook al z'n celibatair-vrijheidjes. Hij kwam thuis wanneer hij wou, vroeg of laat, in den nacht, ze pruttelde nooit tegen. Z'n ijdel egoïsme joeg te fèl, om te zien, dat Flora heel blij zich voelde, als hij weg bleef. Er was dan vrede en innigheid in huis, tusschen haar, de kinders en 't personeel. Na-eten deed Soonbeek, hoe dikwijls hij ook te laat kwam, nooit. Daar werd hij zelfs trotsch op, bracht hem nader tot z'n soberheids-ideaal. Als hij zich sterk indacht, al vleesch-met-sjue te hebben geproefd, voelde hij z'n maag gevoed en z'n tong gevleid. — Hij nuttigde dikwijls de lekkerste dingen met z'n verbeelding, zooals hij 'n fantastisch zinnekontact zich suggereerde met mooie vrouwen. Hij vond dat goedkoop en heel prettig. En Flora liet uitrazen zijn druk gezwets over denkbeeldig gesmui, zei niets tegen.