Kunstenaarsleven, eerste deel

232

trouwen tegen ieder en met bevende handen schraapte hij z'n rente bijeen, grinnekend van vrekkige vergenoegdheid als weer die of die hooge piet in z'n klauwen gevallen was. — Soms toonde hij toch weieens 'n beetje meelij, maar z'n alles-beder-vende hebzucht knuppelde ieder menschelijk overwegen dadelijk in hem neer, joeg 'm op, sarde hem, dat ie moest nemen, éischen zonder genade en dat de geringste zwakheid van handelen z'n eigen geluk verwankelen kon. — Met geen sterveling praatte hij over z'n zaken en al zijn geluk daarin begroef hij diep in z'n gekrenkte, heete ziel.

De woning op de Heerengracht had hij Flora laten inrichten, zooals zij dat wou. Twee salons en achter 'n groote zaal. Zij wou speelkamers voor de kinderen en logeerkamers voor familie en vrienden en alles heel ruim. Hij liet haar vrij in haar keus en smaak, tot ze te ver ging. Met 'n schrik in z'n stem riep-ie : halt ! niet verder Flora ! Zij pruttelde eerst nog tegen, maar hij lachte gemeen, sluw-wreed en toen hij zag dat ze tóch door bleef mokken, zei hij heel streng in wilde, woeste drift, zooals ze hem nog nooit gezien had, dat ze zijn wil te eerbiedigen had en verder geen praat meer.

Ze schrok, huiverde in haar angst terug. Van dien dag af zag ze geen fantastische bloemgouden toekomst-visioentjes meer, hoorde ze geen zomerzee haar ooren meer inzingen, leerde ze hem kennen, zooals 't donker en rauw-demonisch in zijn diepste natuur wrokte. — Meestal was zijn toon scherp tegen haar, kort en bits in z'n provinciaalsch accent, dat ze van anderen nooit hoorde. Zij zelf sprak heel deftig, theoretisch stijf aangeleerd Hollandsch, zonder veel leven, eigen klank en nuanceering. Maar ze kón niet anders. Toch merkte zij, dat hij heel vreemd, heel wild en gejaagd sprak met zoo'n woes-ten woordenklus, die haar opjoeg en enerveerde.

Ze waren nu acht jaar getrouwd, hadden twee kinderen, een jongen van drie, 'n meisje van zeven. — Voor Flora was 't leven in huis dood, vaal en vervelend. — Te zwak om zich veel met haar kinderen te bemoeien, was zij meestal aan zich