Kunstenaarsleven, eerste deel

VIERDE HOOFDSTUK.

I.

— Hebben zij stellig beloofd, ja ? klonk slaperig Flora's stem van de chaise-longue.

— Stellig !.... stellig !.. .. stellig !.. .. tenminste.... als er niets tusschen kwam,.... nerveusde Soonbeek uit z'n schemerhoek naar z'n vrouw, — je hebt nog wel 'n uur te dutten, makkelijk !.. .. makkelijk !.... makkelijk !.. .. nog wel 'n uur !.. .. nog wel 'n uur !.. ..

Flora antwoordde niet, was al weer half ingesluimerd.

Soonbeek zat in zijn beneden-achterzaal onder 'tgeschemer van één kroonlichtje, diep ingedoken in zijn lage, pluche fauteuil, zich in stilte verkneuterend, met lekkere pretgedachtetjes, over de komst van Maurice en Louise. Hij spitste zich al op de komende verbazing van z'n vrouw ! Wat zou ze opkijken ! Hij had wel over Maurice gesproken, dat hij schrijver en zoo knap was en van Louise's fijnheid, maar, hoe ze er eigenlijk uitzagen, niet verteld. Wreed-fel genot proefde hij erin, Flora's voorstelling van den ,,artist" Fleury telkens te bekarikaturi-seeren. Dan zei hij de malste dingen over z'n uiterlijk, waarvan hij wist dat ze rilde.

— Lijkt ie op Paderewski ? vroeg ze, in bakvischjesachtige spannings-nieuwsgierigheid.

— Wie ? wat ?.... wat voor 'n snoeshaan ?.. .. kén ik niet!.. .. Hij heeft .... hij is 'n bullebak.... met 'n behaarde .... heelemaal behaarde.... en.... rimpelige speknek