Kunstenaarsleven, eerste deel

!6

neus leek apart te schateren van lichtzinnigheid en pret.

Maurice voelde zich als in 'n kermistent. Hij zou maar gaan. Nog wat zelf-gespot hoorde ie van Ko op diens eigen, gehavende pokkentronie. Maar toen hij daar met brutale scherts z'n moeder weer ging aanblaffen, wou Maurice niet langer hooren, holde ie, haastig groetend, naar boven.

Door de gebroken ruit van de keukendeur zag hij z'n vrouw, over emmers heengebukt, luiers uitspoelen. Haar tenger lichaam groezelde vaag in 't droef-geel vlammetjes-schijnsel van de keukenlamp die hoog hing aan den gorigen muur.

Wat triest, wat triest voelde ie dat allemaal; van ieder gebroken en verweerd voorwerp driedubbele ellende, en in elk verlamd en verslonsd armoe-meubel, heviger de wanhoop en naarheid van z'n eigen toestand.

Ze had hem niet hooren inkomen, Louise. Ze schrok, toen ze 'm zoo plots in 't kleine, kale keukentje zag staan.

— Dag Mau, ik kom dadelijk binne, kom niet hier.... 't ruikt hier zoo vies....

Haar zachte, zwakke stem vlonk innig, maar trillend van uitputting.

— Dag kind, maar heb je dan niets voor me te doen, geen boodschap of zoo ?

Ze keek rond, aarzelend en bedenkend. Haar groote, droeve oogen, grooter en smartelijker schijnend in de diepe wallen van vermoeienis, monsterden even zijn gezicht. Ze zag in 't geel-schuwe licht, hoe vermoeid en down hij was. Nee, ze zou hem niets laten doen.

— Heusch niet vent, ga maar zoolang achter.... Ik vind 't naar, dat er geen licht is, maar je moet je maar behelpen, wil-je ? En vóór is de kachel uit.... d'r waren geen kolen meer.... Zacht-loom trok ie de keukendeur achter zich dicht. Hij had haar een zoen willen geven, maar daar, tusschen die spoelemmers, kon 't niet. En ze zei alles zoo zachtzinnig met dat zwakke, fijne stemmetje¹, 't Was altijd zoo stil, als ze wat gezegd had. Maar die luiers stonken zoo vreeselijk zurig en vies.

Op den zolder hoorde ie Dolf, Dorus en Frans, drie broers