Kunstenaarsleven, eerste deel

II

siet U.. .. dat is d'r 'n uitgemaakte saak., .. Och, meneer Meries.... wil U wel geloove.... dat se 'r d'r eige onfetsoenlijk veur anstelt ?.... dat as se 'n mooi beesie nie krijge ken op straat, as dat se 't dan.... 't is waar !.. .. fierkant gapt ?.. .. ja, siet U.. .. siet U.. .. dat is sterk, hè ? en dan kompt se stiekempies....

— Stiekempies, zei Ko, die altijd de laatste woorden van anderen herhaalde, voor ie zelf 'iets antwoordde,.... maar moeder, da lieg je.. .. ik sel d'r 'n lek in me soole krijge, as 't waar is !.. .. Hou nóu je asem in !

— Hou je bek, je moeder spreekt.... en.... jou wordt niks-niemendal gevraagd.... Meneer Meries.... dat is 'n saak die seker is.... nee.... nee.... je houdt je mond, je blijft d'r buite.... ikke zeg d'r nie van dat jij 't doent.... en.... en.... 'n mins van bij de tachtig.... as ik.... as ik.... die liegt d'r nie feur s'n pelsier....

— S'n pelsier.... god sal me 'n schaap gefe.... dat is wat hamer, apekool! apekool amise! barstte op zijn beurt Ko nijdig uit.

— Wat ? wat ? stotterde moeder Hoenders, voelend dat ze 'n beetje overdreven had en verzwegen, dat ze 'r schoondochter altijd sterkte in d'r diefstalletjes van beesten. En zonder haar verhaal te vervolgen, strompelde ze weer van 't bed naar d'r leuningstoel, smakkelde weer wat suikerzoete woordjes over de maffende hondekoppen.

Ko had gemorreld aan 't lampje, vlak boven de tafel, en 't met nijdige gebaren opgestoken, 't Kamertje dook weg in geligen schemer en vaal geschaduw.

— Och meneer Meries, kijk u nou es naar die oortjes, weest U maar nie bang, se doene niks.. .. lappies sij, kompleet sij ! en voelt u nou ereis wat warm, as 'n pels'ie.... enne voelt u nou ereis haarluu pootjes.... enne siet U nou ereis s'n oogies .... d'r is geen tweede beesie, met sukke oogies !.... soo'n pellesie !.. .. soo'n bakkesie !.. ..

Ze sprak van haar stoel uit naar 't bed, zich half oprichtend en glimlachend naar de hondekoppen.