Kunstenaarsleven, eerste deel

II

woning van Ko. En dan, wat 'n droeve kerel, die piasserige Hoenders en wat 'n voortvretende ellende overal! Alleen de oude vrouw, dat was 'n zonnige heerlijkheid, dat vurige, vroo-lijke, optimistische mensch met haar gulle overgave en ver-teedering. Afstooten kon hij ook d'r zoon niet. Hij kwam hier zoo zelden. Ze hadden hem, bij z'n vrouws bevalling, voor 'n vijf maanden zoo veel diensten bewezen, zooveel wel als, — neen, meer nog dan de Graafsteins uit 't huis. Wat 'n type, die Ko, heelemaal drijvend op d'energie van z'n oude moeder, wat 'n leugenaar en lichtzinnig belover, maar wat 'n zonderling. Nooit zag ie den vent eigenlijk iets uitvoeren. Hij wist vaagjes, dat ie met kunstemakers, circuslui en kleine impressario's scharrelde, maar óók, dat Ko zou doodhongeren, met z'n bij-geloovige vrouw, als ie z'n goedhartige moeder niet had, die er leefde van haar pensioentje. Vrouw Hoenders had daarvan zelf rustig kunnen bestaan, maar dat wou ze niet. Ze had twaalf gulden per week. Tusschenhands verdiende Ko d'r nu en dan wat bij, en 't ging, wel arm en kaal, maar 't ging. Ze dacht altijd aan 'r goeie man. Hij had 't eerst de litografie in 't land gebracht en zich zoo verdienstelijk gemaakt, dat z'n weduwe de helft van z'n pensioen werd verzekerd. Waar kon ze nou beter zijn dan bij haar eenigen zoon ? Zorgeloos en vroolijk in de bangste uren, spottend en lollig in den zwaarsten druk, bleef hij haar vreugde en haar zonlicht. Ze schold 'm wel uit, ze keven wel over de beestjes, ze wist, dat ie loog en opsneed, dat ie iedereen de zaligheid beloofde en nooit wat deed. Maar ook, dat ie één bonk opoffering kon zijn, 'n heel goed hart had, en dat ie, met al z'n lichtzinnigheid, tóch haar en z'n vrouw welletjes verzorgde. Dat had Maurice gehoord van 'r ; daarom verzette hij zich ook nu tegen z'n walg, luisterde weer in de loome dommeligheid, die de kachelhitte in 't kamerke over hem liet heenkruipen, naar de verhaaltjes van d'oude vrouw half in slaap gesoezeld door de pufwarmte en 't raamschemeren — Enne, siet U, meneer Meries, dat is d'r 'n saak die seker is, de eigenste vrouw van Ko is d'r sóó dol op beeste, net as ikke.... siet U.. .. nou.... omdat se geen kindere hep....