Kunstenaarsleven, eerste deel

i6i

aan 'n fijn koordje. En telkens in nerveuze bedrijvigheid schoof ze nog iets aan kant, om toch maar 'n beetje stemming te krijgen in 't droef, hokkerig kamertje.

— Ik zal maar naar boven gaan, — zei Frans met 'n dunne, ziekelijke hoofdpijn-stem, — want ik kan toch zoo niet voor den dag komme....

— Moet jij weten, — beet Maurice kortaf, we kunnen toch niet met ons tweeën in één broek !

't Speet Frans vreeselijk, dat ie niets zou hooren van alles wat er verhandeld moest worden. En dien rijken Soonbeek, waar Ko Hoenders nou altijd den mond van vol had, wou ie toch óók wel dolgraag zien. Z'n hoofd begon van aandoening weer pijnlijker te hameren. Als ie nou eens wat versche schijfjes op z'n slapen plakte en bij Aaltje wat nieuwen azijn vroeg ? En als ie nou eens z'n paarse jas uittrok en dadelijk z'n lange aan deed, dan zou die meneer Soonbeek toch wel kunnen denken dat ie van de straat kwam. Dan kon ie z'n jas heelemaal dichtknoopen en bij de kachel in 't donker wegschuifelen en 'n lekker pijpje smakkelen, als de hoofdpijn aftrok, zooals altijd tegen den nacht.

— Als ik nou me jas aantrok ? aarzelde ie tegen Maurice.

— Moet jij weten !

— Alles moet ik weten. Mag ik er bij zijn, wat jelui bespreke?

— Natuurlijk, driftigde Maurice, we hebben geen geheimen.

— Goed, dan blijf ik.

— Blijf.... maar wacht es.... zóó !.. .. met die idiote aard-appele-schillen en die rooie vlekken in je gezicht, kan je toch waarachtig niet verschijnen.... je lijkt wel Jan Klaase met roodvonk.

— Mooi zoo, nou mot je nog spotte met m'n hoofdpijn, bitste Frans nijdig-scherp terug met z'n harde stem, die altijd na 'n periode van heesch gefluister, kwaadaardiger en zwaarder klonk. — Hij nam zich voor doodgewoontjes z'n overjas aan te doen, de beazijnde schilletjes op z'n hoofd nog wat gezelschap te geven en aan z'n pas-veroverde laars te lappen, wat m'neer Soonbeek ervan denken zou.

ii