Kunstenaarsleven, eerste deel

IO

bedelde ze om nog 'n zoentje en nog 'n likje, smeekte haar grollige stem.

Bebie, 't terriërtje, met z'n zwarte vlek op de linkerwang, keek nu en dan verbaasd en dreigend naar Maurice en Ko, die bij de kachel 't heele tafreeltje stonden aan te gapen. Vooral Maurice ! Zoo iets dol-grappigs en zoo iets liefdevol-mals had ie nog nooit 'n mensch met beesten zien doen. — En telkens schoot vóór 'm, 't innig-komisch oprijzen van de dieren, zoo plotseling onder de dekens, zonder dat ie wist wat er gebeurde. Stella keek sneu en verlegen, alsof ze 't ongegeneerd vond, dat de vrouw zich zoo intiem gaf, in tegenwoordigheid van dien vreemden snaak. Zij begon koeler te worden, likte niet meer mee, keek hooghartig over den naar haar toe gebukten kop van moeder Hoenders heen, alsof al d'r vertroetelingen en besmeekingen haéir niet golden.

De weduwe hijgde naar adem, zij kon bijna niet meer, maar toch hield ze vol, half zakkend op 'r knieën naar steun. — Zij vergat alles in haar passie en Maurice stond versteld van zooveel vurigheid nog.

— Och, meneer Meries, ik hou toch soo dol, dol veel van m'n beesjes, m'n engele, m'n hartediefies.. .. As ik haarluu nie had.... had ik niks !.. .. dat is 'n saak die seker is.... wat ?.. .. haarluu en me kneutje ! nie, tjonge ? .. .. nie.... m'n kleine poete.... och meneer Meries.... kijk ereis, nee kijk nou ereis.... dat is kasuweel.... nou bukt die d'r s'n eige nek.. .. kijk U d'r nou ereis da vlekkie daar op se nek., achter s'n oortje.... en.... kijk U nou ereis da stomme beest me ankijke.... sou je 'm nie.... sou je 'm nie f'rkneutere.... 't spreke mekeert 'm,.... siet U.. .. 't spreke.... dat is 'n saak die seker is.... siet U.

— Sóo.. .. söo.... spotte Ko weer middenin ; en toen, fijn treiterend.. .. en as 'k d'r nou es heel netjes me varreekeloe-resie ׳ tussche leg.... heel netjes.... mijn hartediefie!

— Vent, pas op, gilde de weduwe woest, in wilde verontwaardiging oprijzend uit 'r knie-verzakte houding, ik sla je perdoes in je snuit.