Kunstenaarsleven, eerste deel

i5i

'n Verademing was 't 'm, toen ie om half twaalf op 't Leid-scheplein stond, z'n hoofd vol geschal en gezang, dorstig en woest-kribbig, de keel uitgedroogd, den tocht van ruim 'n uur naar huis ondernemend zonder vijf cent voor 'n glas melk in den zak. Hij zoog heel diep lucht in door z'n longen en slikte dan iets kouds naar binnen, dat hem suggestie van drinken gaf. Zoo hield ie 't uit tot thuis, zich er niet om bekommerend, wat er van z'n verslag moest groeien. Louise lag al in bed en 't kindje drensde niet. Op de tafel, onder 't laag-gedraaide lampje, stond 'n boterhammetje met wat kouê aardappelen voor 'm klaar. Daar hield ie van. Na zich eerst paf-zwaar te hebben gedronken aan de kraan, gulzigde hij z'n aardappels, op 't brood fïjngedrukt, naar binnen.

Zoo had hij iederen avond voor z'n muzikale rubriek wat te doen. Dan waren 't koncerten, dan verslagen-schrijven over matinées, dan opera-voorstellingen en vele direkties stuurden hem de aanzienlijkste plaatsen, waarop de redaktie trotsch was en die ook voor niets ter wereld tegen minderrangsche mochten worden ingeruild. Bijna avond aan avond zat hij in den schouwburg of op 'n koncert in z'n van onder tot boven toe-geknoopte jas, zich half bezwijmd voelend van hitte en strakheid, zich verwenschend in zoo'n weeën toestand muziek te moeten hooren. Maar de nood dwong en hij schikte zich langzamerhand in alles.

Er moest weer veel afbetaald worden en 't spookte hevig. Midden in een ver slag-schrijven kreeg ie op 'n vlijm-kouden avond, zonder vuur in 't kacheltje, bezoek van twee kredi-teurtjes uit de straat. — Een, de melkboer, had 'n schei-hoog stemmetje, was heel lang en loerde scheel uit z'n krullekop ; de andere, de kruidenier, was klein en sprak als 'n vioolbas, dreunend en de kamer vullend met dreiggerucht. Telkens zei 't vrouwestemmetje van den melkboer en dan dadelijk de kruidenier wat. Maurice voelde zich dreunen op de bas-stem en verschrikken op 't schelle gekrijsch van 't melkboertje. Alsof op 'n gebarsten occarina gefloten werd, zoo giftig schoten telkens z'n schei-nijdige woordjes uit. Tenslotte wist Maurice