Kunstenaarsleven, eerste deel

i5o

feuilletons kunnen helpen vertalen. — Er kwam wat vroolijkte en beweging in huis om al 't nieuws.

Dien avond stapte Maurice met 'n rammel-leege-maag weer krampig van al 't broodpap, naar de Hollandsche Opera op 't Leidscheplein. Hij had twee biljetten gekregen, maar zijn ״dame" wou niet mee. Aaltje had Louise aangeboden bij 't kleintje te blijven, maar ze hoestte te sterk en ze kon niet gemist worden. — Maurice zat fauteuil-balcon. Eigenlijk wist ie van gêne om z'n afgekaalde plunje niet wó.ar zich te bergen. Z'n slobberjas had ie aangehouden. Men keek wel lacherig-bevreemd naar dien kleinen kerel met z'n lange haren en vrouwegezicht, maar dat negeerde hij stroef en zoo bits mogelijk. De groote onrust van dien avond voor hèm was z'n zwart pak, dat glimmerde als 'n glasruit. Hij zat er ook eeuwig in en thuis werd 't deftig 't glazen kostuum genoemd, 't Was wel netjes, vlekkeloos, maar onheilspellend glimmerig en spiegelend in z'n vreeselijke kale afgesletenheid. En nu zat ie bijna vlak naast de koningsloge. Om te gieren zoo dol vond ie 't. Hij rook duffe parfum, van de damestoiletten op 'm afzwoelend. Hij zag galakostuums om van te watertanden, deftig en prachtig, met laag-uitgesneden vest en wit overhemd-geschitter in de kleurige schemer-verte, als 'n visioen van 'n krijtland in zon. Er werd gezongen en ge-orkest, maar hij hoorde half en onrustig. Hij had te veel te doen met 't sluwig verbergen van z'n kapotte laarzen, en de hooge, stramme boord, van Ko Hoenders geleend, kerfde, hem als 'n mes in den korten hals. Nooit droeg ie 'n boord altijd losjes 'n flanel-overhemd. Maar van avond moest ie netjes zijn en nu benauwde hem dat stijve ding zóó, dat ie dacht te stikken. Getergd werd ie den heelen avond, al bij 't binnenkomen, door 'n hevige dorst. In de pauze zelfs durfde hij onder het rondom-gewirrel van dames en heeren geen vin verroeren. Z'n kale hoed, die 'm bij 't inkomen was gevraagd te bewaren, hield hij nonchalant-krampachtig en schijn-speelsch in z'n hand boven z'n knieën en in zweetende jasbenauwing vloekend, gromde ie op 't gemak-fijne flaneeren van de menschen om m heen.