Kunstenaarsleven, eerste deel

147

Tegen half twaalf, toen Louise juist naar bed wou gaan, begon plots 't lamplicht snel te zakken. Maurice schrok.

— Zie je dat, Lou'tje ?.. .. En ik moet nog wel drie pagina's schrijven. En morgen om half zeven öp.. .. korrigeeren ander werk, dat ik meegenomen heb.

Louise keek heel angstig naar 't stervende pitje, 't Ging vaal schemeren in de kamer. Op de oud-gele raamgordijnen trok vaag schaduwspel en de armoe-meubels verzonken in triestig half-duister.

Maurice probeerde nog door te schrijven, maar 't begon zóó wild te flikkeren voor z'n pijn-gloeiende oogen, dat ie driftig de pen neersmeet en woest opsprong.

— Durf jij nog even Aaltje vragen ? aarzelde Louise's zwakke stem naar Frans.

Maar die mopperde heesch terug, fluisterig en bijna onhoorbaar, door 't duisterende vertrek, dat Aaltje al lang naar bed was en dat ze beneden zelf niets hadden. — Toch zou hij 't maar even probeeren, hield Louise aan, in angst voor Maurice's geploeter. Driftig bonkerde Frans de stikdonkere trap af, klopje op den tast aan de deur bij de Hoenders. Geen gehoor. Louise luisterde in 't gangetje, rillend van kou en spanning. Woest hoorde ze Frans weer op-klomperen en haar heesch toefluisteren dat ie 't potdorie wel geweten had. Ze sliepen als ossen. — Aan 't rechter-raam, achter 't smalle, gele gordijn, keek Louise 't dood-stille straatje in. De winkeltjes waren potdicht, duister, en 't heele avondbuurtje leek uitgestorven. — En geen cent in huis om 'n endje verder op de Weesperzij wat petroleum te laten halen in winkels, waar nog wèl open was.

Maurice huilde bijna van wanhoop en wilde verbittering. Louise, bleek en ontsteld, stamelde wat van de stellen, die met melkkoken en wasschen petroleum zópen, en dat van middag 't kruieniertje aan den hoek voor geen dubbeltje meer wou meegeven. — Toch peinsde ze om hulp. Zou ze nog iemand naar Diewertje sturen ? Te gek om van te spreken.

— Wacht, Mau.... als jij nu eens doorschrijft, dan zullen