Kunstenaarsleven, eerste deel

146

nou, dankie, dankie.... Enne.... enne.... as d'r wa te misse is dan la je mein wel roepe, hè ?

Den heelen kring gaf rood bakkertje z'n vette handen, rondom, en Louise keek ie lang in de zwaarmoedige peinsoogen..

— Bleekies.. .. juffrou.. .. u mot d'r 'n seereis make.. .. potsalderjuu !.. je wil toch nou nog nie na de barrebiessies hè ?

Maurice voelde zich heel blij, dat ie den lastigen en driftigen, maar gevoeligen kerel, die zoo woest ingestormd was, op deze manier had geloosd. Zoo moest 't met de anderen ook gaan ! Maar niet een er onder deed iets anders dan woest en beleedigend aanblaffen over schuldjes.

Aal Hoenders nam haar spieringschaaltje zelf uit de kast, zoende Louise, gaf Maurice en den jongens 'n hand en holde achter 't bakkertje de trap af.

III.

't Was half tien, toen Dorus en Dolf, doorhuiverd van het gehoorde, naar hun zolderbed gingen. Frans had 'n heel oud-, perkamenterig, wijsgeerig boek te pakken, waaraan hij iederen avond, als er licht was, lekker zat te kluiven. Tusschen de goor-gele, duffe smoezelbladen had ie allerlei voddige papierkladjes van ouê kastranden, uitgezuinigde witte krantstrooken en bruine brokjes behangsels geschoven, hageldicht beschreven met potlood. Dat waren z'n in schijn verwaarloosde gedachteembryo's, z'n ontdekkingen, produkten van z'n subtiele zelfmijmerij. Hij werkte gnuivend-gezellig en lekker onder de prikkelende tabakslucht van zijn pijp, die vlak naast hem lag uit te rooken. Nu en dan porde ie 't potkacheltje wat aan, niet lettend op de schuwe vermaningen van Louise, dat ie heel zuinig moest zijn.

Maurice werkte ook rustig en ongemoeid. Z'n opstel vlotte goed. Hij schreef in 'n heerlijk, koortsig gevoel, dat de tijd om 'm wegvrat, en hij van z'n eigen bestaan geen bewustzijn meer had, wèg in de felle, gloeiende liefde voor z'n werk.