Kunstenaarsleven, eerste deel

135

schreeuw, gelach en weer geschreeuw, onder 't tob-sussen, om 't kindje in slaap te krijgen. •—

Maurice durfde den goeiigen woesteling niet erg best in z'n lachlol stuiten. Maar 't kleintje ging vóór, — Handig begon Maurice Roeleveldt, na hem weer 'n stoel toegeschoven te hebben, te praten over z'n vroegere zeeleven. — O, dan werd het rooie bakkertje week om z'n hart. Dat stemde hem zacht, vleide en beroerde hem altijd. Dat noemde hij met z'n neus weer water snuiven, dat maakte hem gelukkig. Dan rook ie weer de zee, proefde ie 't zilte luchtgestroom en zag ie de golven rondom schuimen en gloeien. — Alsof er niets gebeurd was, duwde ie z'n kwitantie-boekje diep in den binnenzak van z'n kneljekkertje, begon ie breed uit te vertellen van z'n avonturen. Z'n zinnetjes, brokkelig en verward, over- en terugspringend van gedachte-invalletje op gedachte-invalletje, hakkelden voort. Maar op dreef eenmaal, dan kwam er vuur in 'm, schetste ie vreeselijke dingen met kinderlijk zuivere, naieve gebaren, dwong ie eerbiedig geloof af met z'n uitstarende oogjes, die mée verhaalden. —

De jongetjes hielden daar dol veel van. En Aaltje Hoenders, de kanaljeus-mooie, slanke vrouw van Ko, luisterde gretig als 'n kind, telkens haastig en gegeneerd iets wegsnoepend uit 'r rokzak. Vlak met haar buik tegen de plank-tafel stond ze, de vuil-rooie blouse in 't licht en de goud-wrong van d'r vol-blond haar, hoog en in golving, nog éven in fijnen gloed gevangen. Haar blank gezicht met de donkere, droomrige oogen, keek strak in den vertelmond van 't rooie bakkertje. Ze at hem de woorden uit de keel. — Ook de jongetjes vergaten hun schaamte, zelfs voor Aaltje, van wie ze veel hielden, omdat ze 't 'n ,,bliksems" knappe meid vonden en zoo goed en zoo gul.

Bakkertje vertelde voort, z'n spr• kende oogen telkens op 'n ander richtend en vasthoudend met z'n blik dan Aal, dan Dorus, dan Maurice, zelfs Frans in den duisteren schoorsteen-hoek. Vooral Aaltje keek ie lang-behagelijk aan, wijl die luis-