Kunstenaarsleven, eerste deel

II

Maurice lachte nu om 't gesmoorde hondegebrom. Rechtop, onder de dekens, stroef bleef Bebie staan grommen, zonder zich aan de vleiende verkneuteringetjes van d' oude vrouw te storen.

— Kom, maar hier teemde ze door, in al weeker teederheid, sprekend met klein-getrokken mondje, alsof ze 'n zuigeling op de wang tikte om 'm zoet te krijgen, — kom maar hier.. .., dat is d'r heel slecht van meneer Meries, dat ie je maffie gestoord heb.... hij zal 't nooit nie weer doen.... dat is 'n uitgemaakte saak.... stil maar.... soet maar !

Ko, dwars tegen z'n moeders teederheid in, stootte opjaag-sisjes naar 't bed, dat sterker weer gegrom dreigde achter de zoetigheidjes van d' aangedane oude vrouw, verward en rumoerig.

Maar z'n moeder werd weer nijdig, grolde met heftige stem, dat ie 't beest niet méér zou sarren ! Traag sukkelde ze van d'r leunstoel naar 't bed, strooide ze lieverig haar woordjes over de nog spokig-opgerichte dekens, waaronder hondvorm nu duidelijker uitlijnde. Plots begon aan 't voetenend 'n nieuw gegrom, nog sterker dan van Bebie, en zóó onverwacht, dat d' oude vrouw weer inééns stuipte van 't lachen, haar knokels den schoot inborend, telkens opziend naar Maurice's verba-zingstronie.

— Kijk, kijk, lachte ze buiten adem.... meneer Meries, die rakker daar an 't voete-end is d'r jaloersch.. .. dat is d'r 'n saak die seker is, siet U ! die hoort nou mijn stem, siet U .... en die ken d'r nou nie hebbe, dat 'k Bebie liefkoos.... siet U !

— Soo, geinigde droogjes Ko er tusschen, bejeukend z'n mottigen, krommen Münchhausen neus,.... amise, dat is d'r om je 'n veesiekte te lache.... god sal d'r mijn 'n vrachie gefe !

— Siet U, ging, sentimenteeltjes-streelend d'r liefdewoordjes, de weduwe voort, — Ziet U, nou brommert-tie, en as tie nou maar effetjes hoort, dat 'k....

— Maar lieve jesus, legge die beeste maar zoo onder de dekens te snurken ? onderbrak Maurice. — Ook Stella, aan 't voete-eind