Kunstenaarsleven, eerste deel

Ï2Ó

wij ls plotseling overvallen en beleódigd door schuldéischers uit de straat; en bóven 'r hoofd hoorde dan telkens 't onverschillig gestoei van d'r havèloozè broertjes, — nee, dan' kón ze 't niét langer inhoüên ; dan snikte ze 't gillend uit, öp van vermoeinis, angst en diépst ellênde-gévoél. Zoo Had ze zich nooit 't äfmoe-lijden ingedacht. Haar heel léven lang haê ze weéldé, groote wëelde gekend, later bezuiniging' èri zorgen. Maar zóó'n nood, zoo'n elléndigen kommer, dat 'f leven eigenlijk werd 't afbedelen van wat eetwaar bij kleine winkeliertjes, die in grilligheid van luim, dan wel, dan niet wilden borgen, — zou ze zich niét hebben kunnen voorstellen. Haar kind, haar jongetje, dat was één vreugd, maar oók één smart. Want wat kon zij er voor wezèri ? Nooit had ze zijn heet-zacht mondje vóélen gulzigen op haar warme borst naär voedsèl. Dät juist, dat lieve mummelen van zoó'n week bekje, had ze altijd in 't zoogen zoo goddelijk-intiém gevonden. En dan 't móedervoelên, 't voelen van iets, dat uit 't eigen lijf over gaat in 't zoete kindermondje. Te voelen dat warme, levende en ademende lichaampje, 't zacht eh veilig te doorstroömen mét möèdèrmelk, 't gulzige köpje te voélen kloppen op de borst en, zóó drinkend en slurpend, het kindje in de genot-zwelgende oogjes te kijken, zoo, één met 't moederlijf, 't moedervoedsel! 'n Zoogende moeder had ze altijd läng bestaard. Er was iéts zoo heilig-ontroerends'voor haar in, zoo iets van leven dat léven voédde ; zoo iets innig-ééns, iets heiligs van overgave, dat ze 'r om had kunnen schreién. — En nu zé zélf 'n kindj è had, vloeide er géén melk uit haar borst, was er niets dan droogte en pijn, moést ze de heete dorstlipjes van 'r kind zien mummelen op 'n dotje. Ze snikte stil, Louise, baïig dat Maurice iets va!n d'r smart zoü zieiï en dieper bukte haar hoofd óver 't stop-goéd heen.

De jongens hadden afgeruimd en de bemorste dek-kranten aan flarden weggescheurd. Weer lag de vuilbruine plank in z'n ruwè gétilen open. Mauricè kof! 't soms¹ hief aanzien. Hij voelde, hoe vreeslijk dé kale ellèndé Louise moest treffen, haar, die zooveel van rein, blank linnengoed hield. Even ging ie de