127
straat op, stiekem, om wat papier te borgen. Hij had van 't bureau wel wat mee kunnen nemen, maar dat was allemaal van afgescheürde reklame-biljetten met den rugkant alleen smoezëlig blank. Hij kon er zijn ziëlswerk niet op schrijven. Er moest wat stemming zijn toch.
Frans voelde zich lekker volgegeten ; vooral het na-visioen van de vischjes beviél hem. Hij be-smakte z'n lippen. Nou rookte ie 'n fijhë pijp, die hij met zoëtige geur-tabak van Ko Hoenders gekregen had. Hij spon, stil van genot, dicht bij 't gloeiing rondzwoelende potkacheltje en behagelijk leunde ie z'n knokelig lijf tegen den schoorsteenmantel. Frans puftë, pufte 't groezelige avondkamertjè vol geurigeh nevel. De jongens, die nu en dan 'n haaltje meetrokken, zogen gretig de mollige rookwolken in, vol warmte en prikkelende zoetigheid. Ze dommelden, behalve Louise, die met de kleine achter dichte deuren in d'alkoof tobde, tobde, om het uit 'n drenzerigen huilslaap te krijgen.
Plotseling bonkte er 'n ruwe klop op de deur, eh eer de jongens zich uit de voeten konden maken, stónd 'n kleih korpulent mannetje voor hun ontstelde oogen, dreigend en brutaal, vlak bij de planktafel.
Ze apotheoosden even, als gestold in schrik.
Frans had dadelijk z'n pijp bangelijk neergelegd op den schoorsteenmantel en grabbelde zenuwachtig verlegen met z'n beverige handen over z'n bedelbroék, bijzij en van vóren pogend te bedekken de gaten die overal uitloerden. Dorus, óver de tafel hangende, bleef zóó 't driftige mannetje bestaren, zonder 'n lid te verroeren en Dolfje, in woeste verlegenheid, heupte z'n mannebróék weer óp mët wilde sjorren, lachte, stamelde en kleurde in radelooze schaamte. Overal tegelijk vingerden z'n kleine handen over z'n broek en buis, om maar te bedekken, te verbergen z'n lellige ellende.
— Enne nou.... potsaldërjuu !.. .. nóu mein sinte !.. .. potsalderjuu ! nou is 't langst gerióg mooi geweüst!.. .. nou !.. .. nou !.. .. wort-tut, wort-tut frete van mèin bloed !.. .. enne nou !.. .. nou.... mein sintë.... of.... of.... d'r komp